Hoeveel levens is een kwestie van humeur en alertheid.
Je hebt erbij die naar hun pens kijken en naar de tv.
Zij roepen elke dag ‘koffie!’ of ‘gebak!’ naar een persoon
die ze in een catalogus zeker zouden overslaan.
Anderen grabbelen naar tastbare bewijzen van dromen
waarvan ze niet weten of er één hun vingers aait.
Vijftien vrouwen op een computerscherm is best veel,
maar met allen exact dezelfde cupmaat valt dat tegen.
De geboorte van een hobby kan een nieuw leven zijn.
Evenals het zicht op een meisje linksachter in de coupé.
Bij een goede kruising liggen vele wereldsteden aan je voeten.
Soms ben je zover terug dat elke stap kraakt van verwachting
Reken je niet rijk met slechts een aandeel in een oplossing.
Je hebt er die kranten dichtslaan om één mening te veel.
Zelf geloof ik meer in het kalm tellen van mijn twee sokparen.
Het leven waar die twee sokparen in passen is het mijne.
Aan humeur en alertheid ontbreekt het mij ten enen male.
Resultaten voor het trefwoord kranten
in een speeltuin speelde zij
in een vergetenland door
kranten en beelden op tv
wist ik het ook maar
tranen douchten op mijn kussen terwijl
mijn zusje verkracht lag te slapen
een doodstraf lachte ik hem toe
een levenslang schreeuwde ik hem toe
toen moest hij slapen en niet wakker zijn
vrijheid zorgde dat ik verdwaalde door
woede raakte zelfs mijn woorden op
mijn zusje sloeg hij kinderplezier weg
bomen blijven tegen mij zwijgen en snikken
toch heeft mijn hart het vergeven maar
niet vergeten staat hij bij een kruispunt waar
mensen heen en weer vliegen in de wind
trilt haar koude handje in de mijne
kijkt ze angstig in het verkeer
Het was de dag dat Elvis Presley overleed, de verjaardag
van mijn moeder. Mij deed het niet zoveel, maar iedereen
sprak er over. Op het schoolplein gonsde het van de geruchten.
Het zou niet waar zijn riep er één, mijn vader heeft het zelf
gezegd. Vandaag Bin Laden. Vreemde man. Een baard
en een geweer. Meer kan ik er niet van maken.
De wereld des te meer. De kranten koppen
raak. Al is er geen bewijs voorhanden:
dood is dood. Amerika haalt adem.
Obama haalt zijn gram. Op de dood
van een mens rust nooit een zegen,
maar dit komt dicht in de buurt,
scoort er een. Ik overdenk
mijn punten. Ik heb niets. Ik vind
het geen verlies, geen winst ook.
Denken wij er wel eens over na
hoeveel doden en ellende wij
op ons geweten hebben?
Hoeveel arbeiders in fabrieken
worden afgeperst, en is dat geen
terreur? De ver van ons bed show
in Nigeria. Als wij maar rijden
en goed zitten in onze droge fileshow,
die olie is voor ons. Binnen is binnen.
Het is heerlijk stil. Bin Laden is dood.
De vliegtuigen landen weer.
een vrouw die schreeuwde
naar de meeuwen. Ze moesten
hun troep bij zich houden
en hun nesten elders bouwen.
Ze verhuisde naar Japan.
Laatst trilde ze zo
hevig dat er van alles
in beweging kwam.
Het zijn zaken die je
voor je moet houden
ik weet het. Maar
het kwam weer boven
toen ik de kranten las.
Ik wist: ze is weer
bezig, wil haar naam bevestigd
zien in alle koppen van de wereld.
Ooit had ze iets met Harmen Siezen.
Hij heeft het nooit verteld
in het journaal.
Er zijn de brandende blikken, het kader uit. Op wat
ze willen, op wat er niet is. Het gemis van verbanden
schroeit als het herkennen van oprecht geloof. Dat
weten ze best daar, onder hun paraplu. Herkenning
is immers een vorm van plaatsbepaling. De middag
is evenwichtig vastgezogen over zichzelf, en aan alle
kanten tracht men droog te blijven. Uit de ronde
worden geruchten te weinig terug gewezen. Volle
kranten zwijgen tussen de regels door. Achtergrond
wenkt. Onder de tucht van schoorstenen in streng
gelid waren in hoge kamers oude dromen. Verbeten
verschanst achter luiken het gistend verraad van de
ontwarring uit logge omhelzingen. Van vaders het lot
zijn de dochters. Er valt een natte, natte regen.
moet het gepast zijn
als afgemeten dubbeltjes
op zijn kant wordt je nooit
gaat u verder wij luisteren
leggen ons oor op uw
op uw op uw op uw
nu hebben we wat we vroeger
dat zo’n schijf
blijft hangen
en dat we de geschiedenis
de dingen moeten toch
gebeuren ook al weet
en heeft de film
maar u leest geen kranten
Wie draagt er vandaag de dag nu nog
een tuinbroek?
wit-grijs gestreept als de kop van een oude zebra
opgezet tegen het plafond van een bruine kroeg
wat zit er méér in jou dan vulsel…
is het stro? Wat proppen ze eigenlijk in je? Keukenpapier
of kranten, watten misschien?
in elk geval absorbeert het gekozen materiaal goed
het kan 4 biertjes opzwellen en een hoop blabla
is dit opgezette tafereel nou gezellig of sereen
of is de anatomie van jouw slechte smaak
zo perfect mogelijk nageboetseerd?
Recente reacties