Kleur jij mij een pad naar het hart,
dan schrijf ik ons een echt refrein
vol baksteenrode klinkers.

In hondsdraf, een paardensprint,
met ferrariprecisie, likt inkt in
kalligrafische schuinsmarcheerders.

Volg de rechte lijn.

Zweep me op in een koets met een
knecht, smijt me uit het open raam
en scheur door tot het einde.

Bloeden, opstaan en glimlachend
zwaaien, dat is de kunst; ik vlei me
tussen tegels die nooit zijn gelegd.