Vanavond is de familie compleet, definitief
verminkt, maar de onuitsprekelijke wond is zo goed
en zo kwaad als het ging weer geheeld.
De familie zit aan een lange tafel, eet, drinkt en
wordt zienderogen ouder. Hard gelach om de dood
op afstand te houden, maar
in de hoofden van de kleinkinderen is het licht en
de zwoele wind van hun gedachten draait zich soepel
om meisjes, gitaren en smartphones, waar hun
ouders steeds vaker een schuilplaats zoeken voor
de regen die soms niet lijkt op te houden: een boek,
een dagje uit, een one night stand.
De moeder om wie alles draait is doof, zinnen
glijden van haar af, zij zit in haar huis als een slak en
steekt soms een oog op een steeltje naar buiten
om te zien of het daar goed gaat. Dan lacht ze
naar degene die haar toevallig ziet. Ze is tevreden,
het gaat, het houdt, ook zonder haar.
Recente reacties