In de remise van de ziel
is geluk stilstand van alles
wat ooit is geweest
niet wachten op signalen
maar de stilte vragen
niet de roestplekken tellen
maar de strepen in de lucht
niet gissen naar een plan
of zoeken naar de zin ergens van
Terug het donker in
de deuren hermetisch op slot
‘hineinhören in sich selbst’
In één keer zichzelf opbergen
In één keer grondig aanvaarden
In één keer de stilte snoeihard laten vallen.
het valt maar neer
en ieder uur
zie ik de wijzers
van de klok
heel traag verschuiven
zie ze wijzen
steeds naar jou
ik kijk naar buiten
zie jouw lach
in winkelruiten
in de straat
ik wil je graag
heel even
in mijn armen sluiten
het valt niet mee
het valt maar neer
het houdt soms op
maar iedere keer
valt weer dat weer
ik wil ze sluiten
Dat er niemand is om me te zien als ik naakt uit bed stap
met niemand bedoel ik niemand behalve de hond en de kat
wat natuurlijk niet niemand
maar twee keer iemand is
en het is niet zo dat twee keer iemand niemand is of andersom
dat twee keer niemand iemand
zoals twee keer iets niet niets is
en twee keer niets niet iets
hoewel ik niet weet hoe ik me twee keer niets of niemand
zou moeten voorstellen
behalve als afwezigheid van jou en iemand anders.
Oh zalige maand van vier keer zeven dagen,
waar in het begin het einde mij al roept,
waardoor de snelheid van de winter floept
en Valentijnse rozen vele harten plagen,
je hebt mijn plichten heerlijk ingekort,
en als er aan mijn werk een uurtje schort,
zeg ik mijn baas: ’t Is nu februari:
wie zeurt van langer tijd, verkoopt slechts larie.
Toch grijp en kleun jij mij ook mis,
want als de eerste dag vol liefde is
en ik me aan een ander wil verwarmen,
dan trekken krampen door mijn darmen,
want wat een maand zou mogen duren,
heb jij verkort met zeker zeventig uren.
Een aanval op de achterblijvers, een verhaal zo oud als de straat.
Hier is het dat ik van je hou en het is nu. De verten in een mal
gegoten, keer op keer herhaald, ingeperst verlangen. De wegen
ernaartoe. Pijlen, sporen, voetstappen en voorgevoel.
We verteren de weg goed, de fles gaat van hand naar mond naar
ziel en oude liederen worden dan en daar geboren. Het timbre van
een vergeten stem, het trillen van de tijd en spijt dat alles eens
zal zijn geweest wat het nooit had mogen zijn. Maar genoeg
daarover nu. Hier is het dat ik van je hou. En het is nu. We
kunnen niet heel de wereld. Alleen wij al langs de kant van
de weg. Je weet toch hoe dat gaat.
voor Diana H.
De laatste keer dat ik het voor me zag – een reden, een doel – kan ik niet
meer terughalen.
Ik moet toen nog plannen hebben gehad en opdrachten die uit die
plannen voortvloeiden.
Er zullen destijds nog emoties in het spel zijn geweest bij slagen en falen.
Ik vermoed dat ik meerdere malen een slag sloeg en bepaalde
bloedlichaampjes dansten.
Er waren vast en zeker mallen van dramatiek waarin ik verdween of tegen vocht.
Er was zonder enige twijfel een gelijk of een droom die niemand zag en ik meende
te zien.
Ik kan ook mijn stappen niet meer terughalen, maar ik durf te wedden: ze
gingen gezwind.
En de woorden die ik sprak leken vast op gympen die bezig waren een pad te pletten.
Echt weten doe ik het niet meer, maar ik weet toch dat als ik tegen een muurtje leunde
ik dat toen als de opmaat zag naar een nieuw hoofdstuk naar enigerlei apotheose.
Dat ik dit allemaal meen te weten, is maar aan één ding te wijten: wat toen was is weg.
Als ik nu tegen een muurtje leun, kijk ik naar mijn schoenen en zijn alleen al de veters in
staat om me mezelf in veters te laten verliezen en mij zodoende af te leiden
van de hoofdzaak dat ik al jaren elke hoofdzaak feilloos ontleed en ontken.
Strepen wezen op
dagen gevangenschap
meten, kindervrezen,
hongersnood. ’s Avonds
gevangen vissen los-
laten op de koudstenen vloer
en dan nogmaals vangen,
nog een keer. En hoe we
keer op keer
mannensnorren maaiden
rebelse makkers opfraaiden
met rode kinnen, blauwe
holtes, gele vlekken, ze
flikkers noemden.
’s Ochtends woorden zoeken.
Vrouwenfoto’s aan de muur.
Langer moeten werken
voor je sigaretten
dan je nog te leven hebt.
Anders dan anders lag je deze keer
scheefgevouwen, met de rug
naar achterliggende gedachtengangen
tegen een muur, dat wel, al kwam houvast
eenzijdig niet goed tot zijn recht,
zo vastomlijnd in ongepast gemeten
je rode draad bleef zichtbaar en week
af, blokte kronkels als patroon
in wat niet weet kan ook niet deren
hier en daar luste je een beetje maar
dat hield de sjeu in ons bestaan,
het gaf zelfs meer volume aan de jaren
ik kon het niet laten, pakte je op,
en begroef mijn gezicht in de
spreidstand van jouw verse geuren.
opgesloten in een kooi
afgesloten tussen binnen en buiten
en verlaten door de wind
huil maar rustig mee
sla je handen in elkaar
voor de laatste keer
Recente reacties