avondgras
en jij en ik
verder was er niets te doen
dan af en toe een schorre eend
een rolstoelwiel in grind
en wat zacht gemurmel
een zuchtje laatste adem
dat door een open raam
golfjes op het water blies
treurwilgen
geen zomeravond zonder
dela reclame
een goede bal maak je
door uit het dek wat sneeuw te scheppen
te vormen in twee dwarse handen
die liefst nog niet te koud
de buitenkant zacht kneden
zodat die mooi rond smelt
het best wordt hij als je daarna
-tussen drie vingers-
hem blootstelt
aan de koude lucht
gooi niet!
laat hem verlangen naar de vlucht
ik moet inhalen
al die dagen, maanden
vol van waarden
zonder lachen smaal ik
om het niets, ik
sla de trossen uit de bomen
maar drink geen wijn, ik
haal de wind uit tunnels
waar geen mens wordt getest
waar geen techniek meer huist
en de cultuur wegkruipt
met de laatste muizen mee
altijd buiten
grafvelden zijn de plekken waar nog huist
losse botten
binden geen braveriken
toen ik bedacht wat me voor me rende
sloeg ik zelf op de vlucht
een bijna lege dag
verkruimel ik in twittosphere
op zoek naar nog onbekende geniën
ik strooi een spoor van digistenen
in mijn hoofd kloppen zere plekken
echo’s van hoe word ik succesvol
tot hongerende kinderen
tot many things to do
blabla
ik besluit de dag in eigen hand te nemen
stuur mezelf blij naar buiten
neem blije hond mee
we maken opgewekte huppelpasjes
vastbesloten om iedereen te huggen
die we live gaan ontmoeten
dat luie krullen in de stad
mij naar stegen lokten
die allang vergeten waren
behalve in geschiedenissen
dat mijn vader hier
– onder de ossenkop –
zijn eerste afspraak had met haar
die hij op zijn sterfbed pas vergat
en dat ik hier
over water kijkend
krullen dansen zag
die van haar waren geweest
was toeval
maar kun je toeval zeker weten
vroeg ik toen we later
over vroeger praatten
zijn de krullen echt van haar?
Recente reacties