Hoe hoog nog kan het dak
mijn schreeuw de wind doorklieven
de tijd voorbij gereisd
een zucht in lucht bewaren
een wachtwoord vol met hoop
houw ik uit grauwe muren
de hamer vastberaden
de code in jouw kleur
ik oefen baringsweeën
als wou ik jou opnieuw
als zouden twijfeltouwen
jou nimmermeer verstrikt
mijn hand omvat de rand
waarop je glimlach wankelt
het glijden onvermijdbaar
tot daar waar wind zich keert.
Ik heb het wit gekierd
voorbij het dralend peinzen
een zinsnede gegrift
behoedzaam kartelranden
geraffineerd ontplooid,
opdat jij geen kwetsuren
Ontwaak en daag mij licht
verwek verscholen woorden
tot een herboren beeld
mijn handen vruchten dragend
langs lijnen ongevuld,
het wit opnieuw bezieling.
Als je morgen doodgaat
je glimlach lijkt verstomd
je ogen zo verdomd
onzichtbaar, je gelaat
een dichtgeslagen boek
waar ik jouw zinnen zoek
in huid van perkament
je blikken afgewend
naar verder dan het hier
waar ik niet reiken kan
zo zal ik deel daarvan
en immer jou nabij
in wat jij schreef en zei
je lach een ornament
voor morgen en wat later.
We hebben brood gedeeld
in kilometerstanden
Ik hapte jou , jij mij
en boter smeerde vegen
langs de ruitenwissers
We zwaaiden naar twee
dooien, de lach verstopt
in onze handen
Sporen zweet ontnamen
ons het zicht, maar jij
was wijs en likte alle ramen
Je kuste mij komijnekaas
al had ik geen verstand
van mode
Ik had mijn eigen tanden nog
en jij je acculader.
Ik heb ze dichtgedaan
onze bevruchte ogen
ze liepen vol met water
en de kamer stroomde over
we nestelden de bank
de opgetrokken benen op
het droge
dit is geluk, dacht ik
terwijl de kat voorbij zwom.
Ik check in op het perron
verkeerde paal
maar weet ik veel
mijn step-in een tree te hoog
voor een bekneld
coupé-gevoel
ongezien zoek ik de pijl
die richting geeft
aan hoge nood
ik zijg neer op giroblauw
een cirkel rookt
het raam voorbij
godzijdank mag ik nu gaan
het watert mij
Arriva-tijd.
Je stelde mij een vraag,
zo eentje die heel kort maar
krachtig
zoals je dat wel vaker doet
en ik,
mijn hoofd vertalend in
waarom en hoe het komt
dat dingen zo gebeuren,
verdwaal in duizend zinnen
van hoe het nu
en voordat je geboren,
waar toen de zon en ik de
weg insloeg die leiden zou
naar wat ik wilde weten
hoe jij dat zou
wanneer jij vroeger was
en ik net andersom
zo eentje die heel kort maar
krachtig
zoals je dat wel vaker doet
verzuchtend met een lach
dat één zin al voldoende.
Nu ik je schrijf
bedenk ik mij hoe jij
als ik je tegenkwam
zomaar op straat
en wat ik dan zou
schrikken of totaal
verbouwereerd
staren naar jouw ouder
en of jij je
zo dood gewoon zou
verbazen over hoe ik
je beeld al haast vergeeld
in wanneer jij verging
de dagen vul met al
wat slechts herinnering
en immer nog kan komen.
Ik zie wel dat je mond
verbanden tracht in flarden
in losgeschoten woorden
je zoekt een beeld in stukken
van hem of haar, en telkens
weerklinkt een nieuwe vraag
die ik enkel gedacht
je handen vinden steun
in spelen met een touwtje
als draaien zinnen soepeler ineen
zonder te kijken
als maakt de kleur waar ik van hou
jouw plaatje plots compleet
en zomaar uit het niets
ontwapen ik je blikken
wie ben jij eigenlijk, roep jij
dat vraag ik mij al jaren
maar ik denk veel te moeilijk want
jij wilt gewoon mijn naam.
Als ik blind was
nam ik een hond
ik zou hem Bello noemen
maar dan een beetje anders
hij zou niet aangelijnd
dat niet
want Bello’s doen naar weten
ze ruiken lont
aan schorse bomen
en volgen gras
waarin het juiste spoor
mijn voeten zouden licht
maar krachtig dragen
mijn hand gebaren
dat blaffen mij verstaat
vooral het aaien
dat vooral
want Bello’s kunnen voelen
waar ik mij blind op staar
een losse tegel
een scheve blik
of aangeschoten mensenwild.
Recente reacties