en ze zullen…
godverdegodver
help me nou eens
nee, niet lachen
je weet best
dat als jij lacht
je broer nog erger
en papa dan…
hou er mee op
ik heb al gevloekt
godverderderder
ik ben niet boos
woest ben ik
en dan kan je wel gaan janken
hou daar alsjeblieft mee op
neeeeeeeeeeeeeeeeeeee
mama is aan het werk
dat weet je best
en ik hou van jullie
hou op met huilen
hoe kan ik je troosten
zal ik pannenkoeken bakken
je hebt het niet verdiend
je bent wel lief
en je broer ook
Lelijkheid heeft een nieuwe kleur gekregen
nu jij een moeder bent en mij zelfs
geen afkeurende blik meer waardig gunt.
Ben ik zodanig in waarde gedaald dat jij mij
vanaf je zelfgeschapen hoge troon het geschenk
van vruchteloosheid waar ik mee gezegend ben
met beide handen in moet peperen?
En wie houdt nu jouw kind dan vast?
O, dat was ik even vergeten:
moederschap betekent voor jou al proostend op
een levenslang publiek jezelf in een spiegelzaal
goedkeurend toewuiven, terwijl kinderloze vrouwen
jouw verwaand vermoeide voeten kussen
en je verwaarloosde kroost ligt te janken op de gang.
Thuisgekomen in beton,
doodmoe, geen hond om tegenaan te janken,
in verstilde kamers enkel holle frasen:
bonken van metaal, via buizen half om half
verstaanbare kreten
van een eenzaam mens
omgeven door alleengaanden
Toen ik na een stevige wandeling thuis kwam
werd ik door overbuurman Henk
wiens broer zich zelf een paar jaar geleden
verhangen heeft en wiens moeder nu dementerend is
uitgenodigd voor een borrel.
Daar zat ik, met een beugelfles Grolsch in het kamertje
Ik had het idee dat ik na twee slokken
in een compleet andere wereld was en
vond de 87 jarige vrouw er helemaal niet uit zien alsof
ze spoedig dood zou gaan.
Vanuit de keuken klonk muziek van de geheime zender
ze had haar schortje voor, alsof ze zo nog zou gaan koken
toch moest ik steeds aan de dood denken en om drie uur
had ik de tweede beugelfles voor me staan en dacht ik
dat de dood voor iedereen op dit moment het beste was.
Ik kan tegen een biertje, maar dit ramde erin en ik kon
de oude vrouw niet meer verstaan en begon het interieur
in mij op te nemen en werd overmand door een gevoel
van diepe deernis en alles, ook het leven
kwam mij als geheel zinloos voor de geest.
Boven de deur hing een spreuk: vrienden mogen kijven
maar moeten vrienden blijven. Ik schoot er nog net niet
vol van, maar kon wel janken…
Er sluipen duivels uit de bloemen
dreigend rond het mensdom
zij vangen aan met rekensom
onbevangen in geluidloos zoemen
stil onzichtbaar kruipen zij in huizen
waar gezinnen onbevreesd genieten
zich met volle liefde overgieten
onwetend van vernietigende luizen
lieveheersbeestjes zweven in het zicht
er klinkt muziek van schone klanken
kinderen zingen in een hemels licht
onwetend van het duivels janken
onder het roodzwart schildgezicht
verscholen redding is niet te bedanken
Het is zoals je oorbel rinkelde. Jij in gesprek met je dode moeder
die gisteren was overleden. Dat het al uren geleden was vond
je geen reden het eens over mij te hebben. “Ik heb gevoel…” zei
ik nog. “Je moeder nooit meer.” “Kun je geen slechter gedicht
voor me schrijven? Dit raakt me nogal…” Ik sloeg de tanden
uit je paardenbek. Zei je nog zo dat ik het expres deed
om mijn handen pijn te doen. Normaal praat ik nooit
met vrouwen nadat ik ze geslagen heb. Nu wel, maar
waarom is een vraag en geen reden er bij stil te staan.
“Hoeveel geld zouden die vullingen opbrengen?” Vroeg
ik je vriendelijk. Je begon weer eens te janken. Daar
word ik nou zo moedeloos van. Dat totale gebrek
aan humor. Dat heb ik nou nooit. Overal kan ik
om lachen. Vooral als ik ze zelf heb omgebracht.
Hoe dingen gaan heeft niet zo veel om handen,
niet veel van doen met vrij, of toeval, zo u wilt.
Geen weet van loop of levens
in kwadraat.
Het gaat en is zoals het gaat in alle tijden. Geen
farce. No guarantee for death or love. No force
majeur. Geen balk die almaar
verdergaat.
Een spel van wolven.
Het janken blijft.
Bestaan.
Recente reacties