Sommige mensen nemen haar serieus,
ze doet dingen die ze raken.
Ze laten zich niet beïnvloeden
door waanzin of jaloezie.
Uit ervaring leest ook hij haar in vrede.
Geen termen van goed of fout.
Als het haar niets zou kunnen schelen
dan zou ze het ook niet zeggen.
Objectiviteit bestaat niet.
Was hij maar een open meer.
De lucht is roze gespannen.
Met een op-zichzelf-gerichte blik
respecteert de man haar keuze.
Onvergankelijk is zij dezelfde.
De liefde is hier.
en als je tijd schrijft zeg je
heb je spijt van weer zo’n dik
verdane dag je schraapt het zelf
beklag van de ramen roert er je
koffie mee door en rimpelt iets
over gebrek aan erkenning, jaloezie
en spoelt je haren grijs in spiegel
paleis het getekende ikje. Een ogen
blik verstil je in verslikte uren
de avond zendt signalen uit over zee
maar jij blijft in je bloesje turen
alsof wat daar hangt verlangt naar
een betere toekomst. Je gaat vroeg
opstaan morgen zeg je plechtig.
de hedendaagse
kunst op het world
wide web lijkt ten
gronde te gaan aan
onderlinge jaloezie
van kunstenaars
terwijl elke zonde
aan de waarachtig
kunstzinnige geest
begaan zich zal
wreken zoals ook de
zonde begaan aan
de liefde zich zal wreken.
God, wat mis ik haar
nu ik haar
in een auto weet
met een man
die haast heeft
ik stel me de snelheid voor
haar blik op de teller
haar gezicht dat oplicht bij
een tegenligger zijn hand
schakelend langs haar knie
zijn jaloezie, mijn jaloezie
haar goddelijke macht.
Astrant als altijd
belaagde bronstige Brigitta
contstant chimerische charmezangers.
Dat deed deze donjuans dunne drollen drukken
(i.e.: excrementen ecarteren,
of faeces ficheren).
Gebenedijden groeten geen
hitsige hoeren, hoewel…
Insinueer ik iets?
Juist, ja: jeukende jaloezie
kwelde kanissen,
looide levers.
Naarmate nozems
meer morbide meiden
penetreerden,
quadrupleerden Q-koortsbesmettingen
richting recordaantallen.
Simpele sukkels seksten
tussen toxische triplexplaten.
Ultramicrobes usurpeerden hun
vadsige voorkomen,
waarbij wanstaltige wratten
x-aantal
ijzingwekkende
zaadbalontstekingen veroorzaakten.
Het ijs, spiegelzwart,
zingt een duister lied
onder haar slagen
golvend op het water
tot het gele riet
bevroren kragen
‘Net walvissen’, zegt zij
en ik doe een slag
en vat haar heupen;
‘Meerminnen Lief,
het zijn meerminnen,
zingend over jaloezie.’
negen maanden lijkt langer in streepjes
zo zit hij dan gekamerd hij verstaat
alleen de desolate taal
van oude boeken en zijn platen
ik zie hem soms -niet vaak-
in tram veertien
dichten over leven achterin
hij strijkt jaloezieën voor zijn vensters
om in jaloezie te staren naar
moest hij me bekennen
hij vroeg me of ik zijn ziel
even onder mijn arm wilde nemen
want zijn rug werkte hem tegen
zo reisden wij;
eenmaal met zijn tweeën
Recente reacties