zei ze tegen zichzelf. Als je elkaar kent kun je elkaars gedachten horen en in gedachte met elkaar praten, het voelt als ‘getrouwd’ zijn en heeft voordelen en nadelen. Het voordeel is dat je alles van elkaar weet zonder iets te zeggen, het nadeel is dat je alles van elkaar weet zonder iets te zeggen. Om geen last te hebben van de nadelen heeft ze iemand gevonden waarbij haar gedachten kalm en rustig blijven, ik weet er alles van, het kost geen moeite, want bij mij is ze thuis.
Resultaten voor het trefwoord horen
In alle eerlijkheid zou ik graag je willen horen zeggen; maar dan ook kunnen antwoorden met mijn volle overtuiging, dat ik wel degelijk gelijk heb als in het beginne.
Fluister me dan nogmaals toe met die ingrijpende kijkers van je, niet al die tijd gefocust op je lust zijn geweest.
Of ben ik inderdaad momenteel, van horen en zeggen;
De domme?
: || ‘Wat vogels horen, zien, voelen, denken, beleven’
bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla
bla bla bla bla bla STILTE STILTE bla bla
bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla
STILTE bla bla bla bla STILTE bla LOVE
bla bla bla bla STILTE bla bla bla LOVE
LOVE LOVE LOVE
STILTE.
Ik wil niet meer horen
van dit kolken en verklaren
dit uitleggen
van radeloosheid dit
veronderstellend alles weten.
Ik wil een ommuurde tuin
onder wolken die wij ooit
speels duidden
vers gemaaid gras de
geur van meisjesharen.
Geef mij blues, rebetika of fado
meeuwen boven drooggevallen
schorren, een slikrivier
met vissersboten die alleen
weten van roest en rotting.
Geef mij het schuren van
schepen langs de kade
vervagende letters op
doorweekt krantenpapier
en verstomde microfoonstemmen.
Laat mij het ritme van de rivier
de verhalen
van een grootvader
die beter wist.
Toen ik nog net 15 was
Verlangens
naar zijn warme mond
naar zijn koude hand(en)
Opgelaten
als ik te veel dingen zeg
als ik niet weet wat te zeggen
Kwaad
omdat hij niets van zich laat horen
omdat hij niets van zich laat zien
Spijt
dat het zover is gekomen
dat het niet verder gaat
Bang
dat ik hem ooit weer zal zien
dat ik hem nooit meer zal zien
je zou de kerkklok niet meer horen
en niet meer weten wie er dood is
Als God me horen kon
Zou ik zachtjes praten, nee fluisteren- zodat hij- net
als ik- moeite zou moeten doen om hem te horen.
Dan zou ik hem alles vertellen over het verleden
zou hij de wespensteekherinnering op mijn huid,
of de brandnetel die mij prikte- of nog ergere dingen
wegnemen bij mij.
Dan zou er waarschijnlijk, onzichtbaar als lijmoplosser,
een dun laagje plak overblijven.
Ik wil je stem horen
Niet wat je me zegt
Ik wil je stem horen
Uit je tong en lippen
Uit steen opgestaan
Wil ik je stem horen
Ik wil je stem horen
Hoe ze zich uittrekt
Hoe hard gesmeed
steen zich uitdrukt
als je afgaat
op het geluid
van haar oorbellen
dan hoor je
het vrolijke spel
van de tamboerijn
daar staat ze, strak
in haar vel, haar jurk
luistert nauw:
dat is mijn lief
mijn venijn
mijn vrouw
Mijn ik is een monnik
in een lege bovenkamer
zit zijn cel, een lege blik
zijn geblindeerde ramen
Stil zegt hij
amen
de muren hebben ezelsoren
De buren horen hem
in alle hoeken en gaten
naar een wezen zoeken
en in zichzelf praten
Hij luistert naar goddelijke namen
de wind fluistert door de kieren
hij vindt verzuurde papieren
kluisters die hem binden
uren vol getik
Langzaam maar zeker
komen de muren op hem af
deze bovenkamer wordt zijn graf
de blinden vallen af
in een ogenblik
Recente reacties