Terwijl stratocumuli gestaag op weg naar het oosten zijn,
kijkt de kerk op het plein vanonder zijn mantel toe. Hij ziet
de wereld door mijn ogen, schikt de veren op zijn hoed.
Er is niets blauwers wat er nu toe doet.
De haan draait, een duif op zijn staart knikt: roekoe!
Wij varen op de westenwind.
Ga je serieus díe truc uit de hoge hoed tevoorschijn toveren:
ik heb iets slechts gedaan, dus nu ben ik zielig?!
Kijk naar Hans Klok. Die laat zichzelf tenminste verdwijnen
om steeds opnieuw als zichzelf terug te keren. Misschien eet
hij niet alles wat jij hem voorschotelt, maar dat is zijn goed
recht. Had je hem maar niet met die addergebroedsoep
moeten foppen. Hans weet wat echt is. Zie die kaarten vliegen!
Dat is pas liefde; dat is magie.
Om terug te komen op het begin: ook ik cijferde mijzelf weg
en de prijs daarvoor heb ik allang betaald. Straks sta ik op The
Strip luidkeels te zingen: Vegas, baby!!!
je schildert een impressie
van het land waar je woonde
in een paar streken
verschijnt een witte weide
en altijd weer die vage vrouw
met zwarte hoed
je zoekt geen grenzen
wijst naar je hoofd
alles zit daar
en daar zit het goed
kwasten en drumvingers
een enkele wijze haar
het zij geloofd
In een holleweg schuilen de spinnen
met de padden en een bange heer
wanneer loont het niet meer
weg te vluchten voor het water?
In een holleweg schuilt een heer
met zijn hoed en natte schoenen
niet snel genoeg want van stand
te kreupel nog om hard te rennen.
Onbedoeld en bleek in zijn gelaat
is een heer van stand zijn eigen licht
aan het einde van een droge holleweg.
flamboyant en extravagant
wandelt, nee schrijdt hij voorbij
neemt even zijn hoed af
voor grijze vogels op de galerij
van het appartementencomplex
tot dat donkere straatje
waar hij ooit strategisch was neergezet
als een tinnen soldaatje
men fluistert, beschimpt en kluistert
hem op fictieve gronden
hij ronselt en raust, hoereert en smoust
voorbij het kruispunt naar lager wal
zwerft over de stoep zijn schaduw
hij neemt hem mee tot hij sterven zal
van de levens die
ik heb doorleefd
resten de schrale reünies
tempels gebouwd op
drijfzand gemetseld met
onuitgesproken verlangens
de nagejaagde goden waren
ongrijpbaarder dan smeltend ijs
geluidloos weggedreven op
hun gecraculeerde vleugels
gelukzalig zal ik de
vier zwarte bouviers getooid
met hoge hoed onthalen
en hen volgen in het kwijlerigspoor
mijn oude ziel is moe
dat heb je wondergoed gedaan
je als een beest gedragen
maar dat mag:
men dendert over dingen heen
alsof het zieltjes zijn
& niemand leeft een dag alleen
(heeft niets met geld te maken)
Recente reacties