Ze was een eenvoudige tangodanseres op de boulevards van Habana. Het kon haar niet veel schelen of ze dronk op kosten van de baas of van haar vriend. Een echte wereldster zal ze nooit worden, maar de illusie dat het zou kunnen hield haar staande. Elke dag danste en danste ze erop los, niet houterig, niet stijf, maar bijzonder op haar eigen manier. De mannen van de club kenden haar wel een beetje, ze had ooit een borrel gedronken met de leden van boven. Daarna danste ze nog wel, maar het was toch anders. Achter de make-up en de gladde heupen ging opeens een ziel schuil, een ziel die eruit wilde, weg van de mojito’s, de sigaren, de slaven, ze wilde hogerop, maar ja; Hoe? Dat wist ze niet en er was niemand die het haar kon leren.
Resultaten voor het trefwoord heupen
Ik wil zó dat je naar me kijkt
door je webcam, je Iphone, smart-
en tablet, als ik wulps draai en draai
om mijn eigen as, mijn rondingen
en mijn vlees, mijn geile woorden
over mijn onzekerheden, ik wil
zó dat je naar me kijkt
als ik mijn heupen langs je blikken
en mijn harde tepels
tegen je zachte ogen schuur.
Ze slaat haar armen om koppige draken
leest ezelsoren glad in vuur aan de schenen,
gedoofd door moeders nacht
ze kraait het kind in trouwen met poezen
haar borsten gepreveld in oudere tongen
dan rose kauwgom verdragen kan
ik wikkel haar benen in brandwerend folie
stel heupen af op onzichtbaar wiegen
terwijl haar stift Roodkapje kleurt
Haar kiem wil ik smoren, haar lippen begraven
in onschuldig zand haar afdruk behouden
de korrels zeven voor het geval
op handen en kniëen doorkruipt zij de kamer
echoot een paard naar naieve muren
het zadel gehuiverd in mijn hand
ik lach mij vermaakt, het leidsel in handen
blindeer ik de deuren en ramen, haar lipstick
verstopt in mijn plooibare angst.
ze plakt de sterren op vandaag
ze wikkelt goud en strepen
lepelt lam geslagen beelden
door een ring en krijt pastel
een naam eronder zegt een kind
is alles wat het weet het ziet
het voelt vooral het wil een veilig
zijn en zeker geen verbaal geweld
in deze wieg ik trek mij alles aan
tot op mijn heupen heb ik namen
staan als mamma, pappa, liefde
alle restjes van een nooit beleefde
jeugd met plaatjes ingeschreven
De regels volgen met je vingers, een grap afstoffen en die op het plein voor ieder oor te luisteren leggen. Je kunt maar beter niet te moeilijk doen of het zo doen dat het acrobatiek is voor gevorderden en de mensen klappen
hun handen stuk, want knap zijn is niet voor iedereen. De mooiste meisjes
schrijven weliswaar bij voorbaat al poëzie maar niet met hun vingers
het zijn lippen die lispelen,
het zijn heupen die dansen
op de maat van strakke verzen
met volle borsten ze geven je
romige liefde en sappig fruit
vol vitamines en mineralen
versterkende eiwitten ze geven
het goede van moeder natuur.
De zon lacht voeten
die niet willen
grimast
danspassen voorbij
ik zie het wel
vogels op het hek
de bek vooraan
kom maar binnen
klim mijn wervels in
en nestel er een strohalm
om houvast
haal mijn benen uit de war
heel even maar
dan weet ik mij
weer toegepast, de kunst
van recht geschapen
de voeten rullend in het
zand
de pas een dag vol heupen.
Het ijs, spiegelzwart,
zingt een duister lied
onder haar slagen
golvend op het water
tot het gele riet
bevroren kragen
‘Net walvissen’, zegt zij
en ik doe een slag
en vat haar heupen;
‘Meerminnen Lief,
het zijn meerminnen,
zingend over jaloezie.’
Mijn benen heb ik recht gelegd
evenals mijn heupen
na het aandraaien van wat schroeven
Och, geef die olie nog eens, lief,
mijn enkels knarsen botten
bij dit standje
Gelukkig veert mijn schaambeen
lekker flex vandaag
alleen mijn tongriem snijdt wat.
Recente reacties