en ze zullen…
godverdegodver
help me nou eens
nee, niet lachen
je weet best
dat als jij lacht
je broer nog erger
en papa dan…
hou er mee op
ik heb al gevloekt
godverderderder
ik ben niet boos
woest ben ik
en dan kan je wel gaan janken
hou daar alsjeblieft mee op
neeeeeeeeeeeeeeeeeeee
mama is aan het werk
dat weet je best
en ik hou van jullie
hou op met huilen
hoe kan ik je troosten
zal ik pannenkoeken bakken
je hebt het niet verdiend
je bent wel lief
en je broer ook
Die luchtkussen volstaan niet meer en mijn gekwijl
op extra kussens is een veel te oud geworden truc.
“Kreun” – stripheldstijl.
Iemand moet mij komen redden, want op eigen kracht
kom ik nu de bank niet meer af.
“Zucht” – miljoenen vlinders op de vlucht.
Nee, dat is geen mooi metafoor. Dat is iemand die ligt
weg te kwijnen in haar eigen kwijl.
“Help!” Nu is het genoeg. Ik ga op zoek naar ander voer.
Misschien had ik het mis, heb jij nooit iets tegen mij gezegd.
Misschien besta jij niet echt, was dat een UFO, een
luchtspiegeling, niet een vliegtuig waar ik jou in gedachten
in zag zitten, waar jij over vertelde met een lach; niet
vanwege het vliegen, maar vanwege mij. Misschien heb ik
mij vergist. Dat kan altijd. Kijk maar. Zie jij mij? Precies.
Uiteindelijk was ook ik niets anders dan een Fata Morgana
in jouw woestijn. Kom maar dichterbij: Niets! Want ik
besta helemaal niet. Dat had je uit verveling verzonnen
toen je midden in de nacht moe en alleen (dat was je toch,
alleen?!) thuiskwam en daar, onder de deur van jouw
eenmanskamer doorgeschoven, een boterbriefje vond. Dat
heb ik nooit geschreven. Dat dacht je maar. Dat wilde ik
jou nog even laten weten.
Om door en zevenjarig gat te vallen heb ik een extra paar armen nodig om me
vast te houden, maar wat mensenarmen betreft zijn hier alleen de mijne,
wat ook precies de reden is dat ik val. Terug in de tijd, langs lege kalenders,
agenda’s, bedden, een bank waar ik ook nu in mijn eentje op zit, en alle mannen
die ik dood heb laten bloeden, zelfs hier op deze vloer, omdat deze isolatie,
eenzaamheid, afzondering – noem het wat je wilt – nog altijd beter was dan het
alternatief: me opnieuw laten naaien, of erger, verkrachten in mijn eigen huis.
Dus het spijt me voor alle verloren tijd, mislukte pogingen om liefdeloos binnen
te dringen in dit verdorde paradijs, een paleis waar gladde muren, spiegels,
tegelvloeren steeds met dezelfde tranen worden schoongeveegd, waar ondanks
alles Vreugde nog steeds leeft, want denk niet dat iemand heeft geholpen toen ik
schreeuwend op de ramen schreef: Help!
Vandaag keek ik uitwaaierend
en digitaal
naar uitgestorven dieren.
Ik tevens
een uitgestorven dier,
ik, trekduif, dodo,
gouden pad die lange tijd behoorde
tot het geslacht Bufo en later tot Ollotis.
Ik, allemanstarsir,
Tasmaanse buidelwolf, quagga,
tijger zonder hoofd.
Ik, imperiale specht, braakstaart.
Het is goed mij niet te redden.
Maar help me, doe dat wel!
meisje lacht
ze krijgt een pop
een jongetje
hij ruikt naar rubber
bah, ze maakt een bad
kom pop, uitkleden
benen eraf
kop eraf
armen eraf
meisje peinst
tussen de gele eendjes
drijft een roze kop
en wat benen
pop kan praten
help, meisje, help
kijk, meisje, kijk
ik loop vol water
meisje huilt
pop ontleed maar
meisje kan niet lezen
Recente reacties