vannacht droeg een man een crucifix
ging op blote voeten door de stad
heilige onnozelheid op het gelaat
een paar schoenen om zijn nek

maanloos duister was de nacht
geen lantaarn die licht gaf
in de straten, op de pleinen
geen rood van hoerenkast of kroeg

zijn weg vond hij op de tast
en bij het licht van branden
die al doofden in de regen
hun rook schroeide in zijn keel

achtergelaten leek hij
na de Dag des Oordeels
omdat geen plaats is in hel of hemel
voor heilige onnozelheid

maar waarom dan toch,
die crucifix laat zich begrijpen,
een paar schoenen om de nek
en op blote voeten door de stad?