als ik je verdriet deed, bleef je lachen
totdat je meer water vond voor je gezicht.
wegstrepen; daar was je goed in. het weghalen
van druppels tranen tegen een achtergrond van
meer. zo deed je ook bij mij. ik heb je nooit sip
gezien. je wachtte tot regen viel zodat je op het bal-
kon kon staan. het onderscheid tussen vocht weg.
steeds als ik je verdriet deed,
douchte jij je roodgloeiend heet.
gevleugelde gouden arenden
duiken op parels
in de oerzee
waar de oersoep
net zo heet wordt gedronken
als opscheppers
van de evolutie
waar Darwin op doelde
maar zonder doel
gaat zij voort
en brengt monsters voort
die de macht grijpen
in steden en op pleinen
waar stenen tegen traangas
en achter de glazen helmen
verschijnen kinderhoofdjes
die stenen gooien naar zandgebakjes
we will rock you
en torens storten in
zowel in Babel
als New York
en de muren van Jericho
Berlijn en Palestina
zijn niet veilig
voor de vlammende protesten
van beatniks en joden
dichters en anarchisten
die niet in hokjes passen
maar oppassen!
want het goud dat blinkt
is nep
net als de botoxmeisjes
en hun kunstlippen
en nepborsten
en nepglimlach
de moloch
Ness lacht in haar vuistje
terwijl de dodendans
rond het gouden kalf
voortgaat
het inferno
dat zij hebben ontstoken
op aarde die de hel is
– de anderen –
zoals JP Sartre zei
– hij sloeg de spijker op zijn kop –
van Jut
sint Juttemis
who wants to live forever
maar
de Queen wil maar niet dood
en de prins wacht
op zijn kikker _van Basho_
die geluid maakte
als van een sprong
in het duister
van Pascal
die Kant noch wal ziet
maar oeverloos zwetst
en jongelingen naar de afgrond stuurt
met machinegeweren
op hun schoot
en cornflakes in de voorraadkast
naast de havermout
styreen en imitatie
concentratie
kamp
bommen
die uiteenspatten
op de hoofden van
reclamemonsters
het stinkt naar plastic en Auschwitz
naar gebraden mensenvlees en yoghurt
en de machines ratelen
en de kogels vliegen om de oren
maar ze horen niet
want ze zijn ziende blind
zij horen alleen de kassa rinkelen
het geluid van hun botte hersens
en lege hoofden
die weergalmen als holle vaten
en het tromgeroffel van de
krijgsdans
van krijgers uit een ver verleden
sta stil!
maar toch beweegt zij
en is nooit te stoppen
nooit
maar nu wel
althans volgens de naïeve lezer
maar het is schijn
nee
het is zelfbedrog
hoe blank haar huid ook bleek
hoe heet de thee die jullie dronken en al
het moois dat ze je te eten gaf rond dat uur
de rebel lacht goddomme, slaat duizend nieuwe wegen in
met genoeg geld en lef in zijn zakken
de maan boven alles en een kop vol vuur
ik heb de rivier op de voet gevolgd
smeet zesendertig stenen in het gras
pas nu mijn vinger over de landkaart glijdt
weet ik dat de man die mij de tiende steen gaf
onbetwist
de rebel was
mijn stappen achtervolgen me
tot in de donkere huiskamer
waar mijn vader en moeder
me kruisen op het voorhoofd
ze zijn jong en bij elkaar
de trappen zijn licht en eindeloos
ik houd mijn kleren aan
voel het bloed kloppen
druk mijn onderbuik op bed
ik ben heet in een naakte kamer
waaruit het heelal vertrekt
Nu we samengaan, als schoppen en hurken
een opgejaagd begin
sla de bladzij om
die mijn lichaam heet
Plaats een kandelaar
in het rattennest, mijn haren
Spreek in de tongen van een vreemd gehucht
Ontkleed een gebouw
of verbrand de kathedraal
van het doofstom opnieuw beginnen
De vogel in zijn eeuwige lucht
Ik snap niet hoe het kan dat de dokter
zo zuiver wit, zo smetteloos schoon oogt
tussen verstopte aders en ongenode gasten
Hij spreekt speekselloos over kwaal
en remedie in precieze gebaren
Griezelig schone handen met gevijlde nagels
en zijn die onderarmen nou geschoren?
Geen huidschilfers, geen haren
geen druppels
die zich van hem losmaken
als gezwellen door zijn kamer struinen
Alleen zijn ogen, ze smeulen
kolkende poelen in een plastieken gezicht
ik word er aan mijn haren ingesleurd
hij scheurt de kleren van mijn lijf, gooit me op bed
superieure vingers betasten me, bekloppen me
zijn mond open, een sliert kwijl glijdt in mijn hals
Hij steekt iets scherps, pijn spettert in dikke klonten
zo godvergeten heet, bloed en pus stromen
door elkaar en hij praat, voelt en doet maar
en echt ik luister, maar begrijp nog steeds niet
hoe het kan
De dames des duister zijn in ’t land
en maken legio heren hitsig heet
en kussen ondertussen menig reet
gaan geschoren en behaard tot klant.
Het spreiden van benen versierd door kant
vertrouwde benadering penetratie door proleet
ongenaakbaar atletisch tot den schand
en dan plots geheel verzadigd gereed.
O, hoeren laag in dunk gestrand
Godlof, die niet verhullen deed,
gaat uit, neemt vrede van wat u speet,
en haal adem en verdwijn niet, want
wellust en passie zijn van hogerhand.
mijn meisje heet er zijn
geen nieuwe berichten
maar ik noem haar nooit
ze is gekooid
met dode dichters
waar geen woord meer roept
haar dak is schuin ze heeft
een voor- en achtertuin
maar geen balkon
ze heeft ruimte voor kastelen
een bos en heel veel vis alleen
voor uitzicht moet ze klimmen
het is een half uur met de trein
en verder dan de zon
Breek me de bakkes niet open
Mijn hond die echt alles wou slopen
is reeds in de regen verzopen
Please laat me zijn pad niet meer lopen
Lang ben ik zo eenzaam verwaaid
heb herfst in mijn wangen gezaaid
verfomfaaid en nedergelaaid
ben ik mijn huis ingenaaid
Thuis laait het vuur toch weer op
De strijkbouten fluiten wat heet
de stoomsputter valt op mijn kop
mijn kippennek glanst van het zweet
Mijn vader droomt groots en hardop
Mijn moeder zit strak op haar reet
ze draagt nog de naam maar de faam van weleer
vliedt weg in flarden van herinnering
het fornuis gedegradeerd tot meubelstuk
in de kast wordt enkel nog stilte bewaard
moeder kookt niet meer, raakte ’t kwijt
dwalend in de mist die haar hoofd omringt
is onderweg terug naar de moederschoot
geen zorgen meer, voor altijd veilig
Recente reacties