muren houden adem in
hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht
men noemt het schaduw
maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte
de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven
gevangen in versteende spieren, geknoopte magen
iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep
aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende zuilen
tijd duwt geduld opzij
hartslag belichaamt het tikken fijnbesnaard
als klopjes op een dichte deur, die ieder aanstaart
eeuwen gaan blind voorbij
ik voel de jaren die niet passen en het slippen van
de grond en de meeuwen – die niet langer
voor me spreken – werden uit de lucht gegrepen
kunnen amper hun regen nog bedwingen
de rode kunststof sterren kauwen op mijn vragen
niet wetend waarheen laat staan waarom ze zijn
te luid voor het horen tikken van de stilte
zo is het altijd geweest
dit donker moet verzonnen zijn
het is niet zo lang geleden dat ik een storm opstak
nu lig ik voor het rapen weet dat mensen werkelijk
kunnen breken de waanzin is in iedereen en tegen
de binnenkant van een oorlog is niets bestand
nog even en ik hervat mijn vallen en de
onnoemelijke behoefte aan het bijeenroepen
van een winter het stillen van een landschap
en het afscheid van ons gelijk
hier leg ik mijn wijzers af en vlecht me in op de
hartslag van grijsgeworden bomen luid geluidloos
luister – want als er niet meer wordt gesproken
dan zeg ik je het meest
Aangesteld door ambtenaren
vergat hij voor de goede orde gewoon
dat hij wilde schrijven wat hij
…zeggen wilde
Zich hoerig verliezend in trucjes
over bochten in de rivier
naar het zwerk reikende metropooltotems
heipalen die hartslag bonken
En kantélen in het tegenlicht
Mondhoeken vetter van subsidiesaus
dan die van het collectief koopzondagpubliek.
Recente reacties