Vandaag heb ik mijn eerste grijze borsthaar ontdekt
Technisch gesproken was het een pijnloze operatie
Helemaal grijs was-ie niet, alleen het midden
was grijs, wit eerder, alsof er een duif op had gescheten
Alsof god, die alle haren op mijn lichaam telt
Er een vergeten was
Alsof hij in zijn lamlendigheid een van zijn roekoes voor wat doekoes…
– waarvan hij het moment van anusontspanning
– alsmede de exacte hoek waaronder het ontlastend materiaal me nietsvermoedend
In het gras in het park zou raken
… opdracht had gegeven juist toen ik daar heel even onbekommerd in
het park blootgebast in het alsmaar hogere gras ruggelings neerlag mij
op de borst te schijten.
Resultaten voor het trefwoord grijze
aanlokkelijk is
het grensgebied
er blijven hangen
in de grijze zone
het spel gadeslaan
van heen en weer
zien hoe ijdelheid
en macht
hen opjaagt
tot ver
over de grens…
Honderd witte bellen bevolken de nacht,
klitten samen als bubbelpapier.
Uit de watten komt de brul van de cheeta
tevoorschijn, tanden en tong suizen ronkend
voorbij het nest van de ekster.
Verzamelwoede huist in stalen schedels
van kleine knaagdieren.
Een tinkelende rattenkop slaat dubbel en tolt
door de bladeren, recht in de mand van een late fietser
met grijze en gouden lokken.
Achter deze gevels woekeren tuinkers en sperzieboon,
slapen oud en jong, vergeet men te dromen,
slijpt men nagels tot scharen, likt men yoghurtpotjes
vol kwijl en raspt men meloenen tot stof.
’s Nachts slapen, ’s morgens slaapwandelen en in de tussentijd
wandelen. De zwarte krassen van de zomer smeulen
door het geelgeblakerde gras, onze neusgaten in, mengen zich
met de schuimende rook, beukend in onze longen
als in een afgesloten grot.
De lijst van vrouwen die graag in slaap vallen,
dromen van borstbeelden van werklieden
en rijen grijze afdakswoningen voor weldoeners
dommelt van dageraad tot eerste loomte.
In bladgoud bladderen de namen van ’t marmer
ter meerdere glorie van vocht en schimmel.
Bewegen doen zij nauwelijks, in ’t rustig wachten
aaien zij de kat in halen tot statisch paradijs.
Mannen zijn er voor enig moment in het etmaal,
als bloed stijgt en huid glanst door ’t vocht.
Ogen gesloten in een diep en innerlijk kreunen
vlijen zij tegen ‘n warmte die hitte verhoogt.
Schemer brengt hen uiteindelijk ‘n eerste koelte;
uitrekken als muggen vleermuizen vangen.
Zo zijn vrouwen voorouder, seinen levenseinde;
moe van gisteren, teneergeslagen door heden.
Grijze dame bij groenten
staat onzeker naar zoveel
soorten te kijken.
Na tijden kiest zij voor sla
draait moeizaam haar rek
en loopt voort.
Haar kaas kost een uur,
twee uur duurt vlees, uren
turen naar ontelbare koekjes.
Na duizenden toetjes
volgt zij haar gaap
valt op de bodem in slaap.
Recente reacties