Rode lak
bladdert
van haar lijst
Haar gezicht
glimlacht
In gelakt hout
dat ik nam
uit haar
Japanse tafel
lijstte ik haar
keurig in
Slim
was ik
Vinden
zullen ze haar
nooit zo
Verbergen
zal ik
de rode
lakschilfers
Ik hoor
haar stem
‘Japan
wintel
kennen we niet
Japan
bloesemblad
sneeuwt
We oogsten
witte lijst
Wees niet bang’
Men ziet het aan het einde. Terugkijkend.
Men ziet dat alles wat er was er was bij toeval.
Men ziet dat men vergeten is dat toeval te…
Men ziet dat dat vergeten doorlopend…
Men ziet dat het einde daarvan nog snel het einde betekent.
Men ziet dat men nu pas in staat is om te…
Men ziet dat dit het moment is waarop…
Men ziet de beelden zoals alleen hij of zij…
Men ziet ze volkomen autonoom oplaaien…
Men ziet ze niets vertellen…
Men glimlacht.
Of vloekt.
En geeft de geest.
Recente reacties