In de remise van de ziel
is geluk stilstand van alles
wat ooit is geweest
niet wachten op signalen
maar de stilte vragen
niet de roestplekken tellen
maar de strepen in de lucht
niet gissen naar een plan
of zoeken naar de zin ergens van
Terug het donker in
de deuren hermetisch op slot
‘hineinhören in sich selbst’
In één keer zichzelf opbergen
In één keer grondig aanvaarden
In één keer de stilte snoeihard laten vallen.
Nu ben ik zelf die dwaze man
van middelbare leeftijd die
hier elke werkdag tussen vijf en zes
omringd door doorgaande reizigers
en psychiatrische patiënten
een biertje drinkt
en over wie bij z’n vertrek
door het personeel gesproken wordt
in een vaag gissen
naar de oorzaak van z’n lot.
We drinken een terrasje op het bier
met als toetje het aperitief vol druppels
dagzweet en een cocktailprikker met
drie zeer onwillige olijven, ergens tussen
wouden van bacardibruine lijven met alles
terugspiegelende ogen, hetzij dicht of open.
Is men daarachter mens of niet, men kan
slechts gissen, zich wellicht vergissen
of zich vergewissen, kijkend van links
naar rechts, van rechts naar links,
als bij het tennis op tv, als men hier plots
met ballen slaat, dan trillen alle brillen mee,
of niet, in feite heb ik geen idee.
Recente reacties