Resultaten voor het trefwoord gesprek

gesprek tegen de wind in – august tholen

Met moeder op de fiets,
ik wijzend, herkennend,
tegen de wind in een
gesprek voerend.

Nee, ik zie het gras en de
lucht niet voor het eerst

maar ik ben in een land
geweest dat uit ademloosheid
werd gevormd.

Waar herkenning betekent:
eindeloos voor het eerst zien.

Herinnering, die burchtruïne,
is er tot luchtwordens vergeten,
is door allesverdringend gras

bestormd.

voortzetting van het gesprek – manja croiset

Ik ben vermoord
zeg ik
wanneer vraagt ze
verbaasd kijkend
naar…
lang geleden
en elke dag
ogen branden uit het hoofd
dat niet is
o zegt ze was je alleen maar een droom
of repelsteeltje in de nieuwe kleren van de keizer
allemaal antwoordt de nachtmerrie

verdwijnpunt liefde – jos van daanen

Soms klink je als een losse deurkruk
en als dan pis ik op je woorden

of je ziet eruit als een afgesleten vloerdeel
dat zijn splinters in mijn voetzolen jaagt
tot ik je niet meer negeren kan en
je langs de ramen op de eerste wil verlaten.

Je dak lekt en de douche mengt zich aan
een stuk in ons gesprek, je sijpelt weg
in je eigen afvoer.

impromptu nr. 1 – onbezield

Andantino 88

“Der Wald”

met mijn ogen
ging ik over het pad
bomen omringden mij
bosgeur drong in mijn neus
openhartig in gesprek
met het woud
vergat ik de tijd
voldaan van indrukken
keerde ik terug
naar mijn schrift

verplicht nummer – hans van willigenburg

Vandaag had ik op een terras
een gesprek met een bekende
dat naverteld moet worden
om de manier waarop het begon (onzeker),
om de manier waarop het verder ging (tastend),
om de manier waarop begrippen als
‘realiteit’
en
‘dynamiek’
en
‘zelfreinigend vermogen’
stilletjes wisten te voorkomen
dat er afgedaald moest worden
naar iets dat je kon betasten
en de mogelijkheid van afkeuring in zich droeg;
het gesprek moet naverteld worden om de manier
waarop de bekende en ik er duwtjes tegen gaven (subtiel),
om de manier waarop we tijdig wegkeken (onopvallend),
op de manier waarop we simultaan iets te pakken hadden
en elkaar beurtelings de ruimte gaven
over dat ‘iets’ iets te zeggen (genereus),
om de manier waarop de vaart er toen in kwam (gladjes),
om de manier waarop we dat continueerden (met gemak),
om de manier waarop ik hem vervolgens vroeg
of hij nog wat wilde drinken (galant),
om de manier waarop hij meedeelde
dat hij spoedig op een receptie werd verwacht (droog)
en om de manier waarop we elkaar bij het afscheid
een vertrouwenwekkende hand gaven (naturèl).
Om de manier waarop we aantoonden
dat een gesprek tussen twee mensen
geheel inhoudsloos kan zijn op een manier
die geen enkel effect heeft op wat dan ook
en een gevoel van falen of leegte
zodanig kan wegdrukken dat het niet eens
hoeft te worden gewist.

ontmoeting met een rooms-katholieke non – diana hoogenraad

Het zonnetje schijnt.
Ik fiets naar de veerpont.Een lange rij mensen staan te wachten. Een non stapt eruit, komt naar me toegelopen. We groeten elkaar, ze vraagt gelooft u? ja zeg ik, we raken in gesprek. Ziet u deze eindeloze ketting zielen. Jaren wachten zij voor de hemelpoort. Ik loop in en uit bij God. Hoe doet u dat. Door niet voor een beeld te bidden. Het houd de deur dicht. De paus blokkeert de ingang. Hij wil dat niemand ingaat, totdat hij je heilig verklaard. Met de heilige geest ben je vrij. Het licht ging aan. Plots was ze weg.

het plaatselijke gesprek dat de angst met zichzelf voert – hans van willigenburg

Van alle mensen hier op dit terras
weet ik bijna zeker, als ik ze zo zie,
dat ze iets in hun hoofd hebben
zitten, zoiets als een dobbelsteen
die ze bij zichzelf en de ander,
met wie ze in gesprek zijn, liefst
zo snel mogelijk willen zien rollen
of kantelen op een manier waarbij
het juiste nummer bovenop komt.
Ze noemen geen nummers, ze kennen
zogenaamd geen dobbelstenen, maar
waar zijn die drukke gebaren en die
bezige tongen anders zo hard voor
in de weer? De houdbaarheid van de zon?
Het bedreigde panorama van de zee?
De onwil van polders spontaan te exploderen?
Welnee, nummers! Ingekerfd in de vlakken
van wankele dobbelstenen. Tot op het laatste
moedervlekje naakte nummers, die een
vloeibare waarheid vertegenwoordigen
die overal onderdoor stroomt: de kracht
heeft van jou en mij een nummer te maken,
door niemand uitgesproken maar duidelijk
leesbaar op jouw en mijn voorhoofd.
Hoe logisch dat lijdzaam afwachten
geen wijdverbreide optie is, het speeksel
welig tiert en degene die op z’n nagel
bijt een afschrikwekkend nummer vermoedt,
vlak daarna lanceert een fikse spetter spuug.