Resultaten voor het trefwoord gelijk

waar sterrenstelsels wolken – c.p. vincentius

In de keuze tussen dienstlift en brandtrap treden
of na het dichtslaan van een vierde portier;
zo verzamelen mannen jassen in de regen.

De auto mikt op het midden van de steeg
en zwenkt stoep op, wiebelt stoep af richting
blinde muur en personeelsingang van de fabriek.

Die wereld was toen zo oud, als ik nu jong ben.

Zonlicht of maneschijn, bij regen of sneeuw;
de aarde wentelt bijna gelijk aan gisteren

en verwacht dat wij, bij toenemende snelheid
ons staande houden, terwijl de sterren trillen
en koortszweet het onderlaken doorweekt.

Zodra een stuk uit de maan op plaveisel stuitert,
en wanneer wind van west naar oost keert,
duizelt het en kotsen zwervers in portieken.

Hebzucht houdt in grijstinten de natuurlijke glans
van illegaal, legt na inval van de duisternis
alom het noodzakelijke roet in neerslag.

onder invloed – mattijs deraedt

Ik wil nog allerlei dingen zeggen
maar ik weet niet hoe en niet wanneer en
heel soms weet ik zelfs niet wat.
Dan weet ik dàt er iets is
maar niet wàt precies.
Ik wil nog een heleboel dingen doen
maar de tijd is kort en ik krijg geen tweede portie.

En ik ben niet vrij.

Het pad onder mijn voeten lag er al voor ik er was
en er werd reeds uitgepluisd op welk koord ik zou dansen,
welk papier ik zou kopen en welke woorden ik zou lezen.
Zelfs de woorden die ik schreef zijn niet zuiver.
Maar wat doe ik eraan? Huilen als een hond?
Door de knieën gaan en zwijgen?

Of kleur ik buiten de lijntjes?

En dan is er natuurlijk nog altijd de gulden middenweg:
je bent een slaaf van het geld tot je dood.
Ja, de zanger heeft weer maar eens gelijk.
Daar staat hij nog, in het diepe licht,
met zijn bruine krullen en zijn zonnebril.

Eerst niets en dan de waarheid,

want alles begint en eindigt met niets.
De sprong is de uitzondering,
het foutje, de onregelmatigheid.
Het niets is de donkere nacht, het lange wachten,
de zoete ochtenddauw.

En uit niets komt niets voort.

Het idee is de grootste leugenaar,
het duikt op als een dampend veulen,
net gevallen en verblind,
maar houdt tussen zijn hoeven de waarheid,
de oorsprong, de blinde duif die hij vertrappelt,
sneller dan je kunt zien.
De tijd van liegen is voorbij.
Eerst was er niets.
En dan de waarheid, het vuur, de toorts, de kever.

Het is tijd, alle slapers liggen in hun bed!

De tijd van de wakkeren is aangebroken.
Het is tijd om te schrijven wat nooit gelezen wordt.
Want een doener leest niet, een doener schrijft niet.
Een doener doet wat hij doen moet.
Een doener doet, sterft en maakt plaats
voor een nieuwe doener, een nieuwe leugenaar,
een nieuwe gemaskerde dichter.

De wolf, het varken en de modderman
met zijn korsten en granaten,
zijn oude ogen, zijn nieuwe rimpels,
zijn lange haar en zijn schuchtere baard.

En de bomen en bloemen zullen nooit vergaan
dus waarom ze hier vermelden?
Ga naar buiten en zie:
dit is het forum, dit is het spreekgestoelte,
dit is de toren, dit is de kerk, dit is de long
waar de gevederden wonen.

meester zonder gezicht – joost de jonge

Ik hou vast aan de meester zonder gezicht
Een beeld van stralend helder licht
Ik zie alles in dit licht zonder lichaam
Zwevend over de aarde zijn overal regenbogen
Dit licht doorstraalt mij
Rijen huizen rijzen aan de oever van een brede rivier
Achter de huizen liggen bergen van stralend groen
Trillend in deze regenboog zag ik mijn gezicht
Een beeld van stralend helder licht

Steentjes in allerlei zachte schakeringen bruingrijs liggen in een bed van zand
Ik loop hier lachend door groen golvend land
Boomblaadjes dansen in licht dat al twinkelend de kloof van mijn verlangen dicht
Ik loop hier lachend door groen golvend land

Een geluid dat mij lijkt te doen draaien, grind knarst onder mijn voeten
Gelijk de bal van mijn voet bij iedere stap die ik zet in het uur van mijn stilte
Een streling van koude lucht kleeft als een zuigzoen onder mijn jas
Zand stuift op boven het smalle door braam en brandnetel overwoekerde pad
Enkele wandelaars lopen achter mij
De afstand tussen ons is groot genoeg om in mijn wolk van stilte te blijven

Glinsterende groene klank van duister blad
Blad dat in de verte met een zeker geweld deint op de aangezwollen wind
Ik lach om het onbekende in de wind die mij vijandig lijkt te zijn
Lachen als een dwaas om een grap die ik niet begreep
Een poets die mij gebakken is, niet door een bekende maar door een onbekende
Een meester die zijn gezicht niet laat zien

Ik ben een verdwaalde dolende ziel in het aardse
Bijna niemand zoekt of vindt echt, het ondenkbaar spirituele blijft onontgonnen
Ons lonkt slechts de consolidering van dagelijkse geneugten
Wij willen niet verlost worden en zouden zeker de verlosser weren

Lag in mijn luide lachen dat helder klonk niet het onbekende besloten
Was het misschien juist dit niet weten dat mij even verhief
Alles is relatief en hoe graag ik het ook wil ontkennen ik heb het leven lief
Dit lijf dat ik ben is niet alleen leeg maar zit vol met bloed en meters gevulde darm
Ik heb geen eigen wil, maar verwerkelijk de wil van de natuur
Ik heb geen eigen geest, maar leef de universele geest van de mensheid

Ik hou vast aan de meester zonder gezicht
Een beeld van stralend helder licht
Ik zie alles in dit licht zonder lichaam
Zwevend over de aarde zijn overal regenbogen
Dit licht doorstraalt mij en huizen rijzen aan de oever van een brede rivier
Trillend in deze regenboog zag ik mijn gezicht
Een beeld van stralend helder licht

ego scrībo – willem van hees

Woorden zijn mijn vingers
De toppen maken zetten

Papier is het brood
Inkt als het water

In mijn hoofd wandelen letters
Klanken dansen in het rond

Als dia’s klikken sferen
Emoties trillen snaren gelijk

Zoekende juist compositie
Teken ik onderweg de taal

gelijk heeft hij – filip couck

hij heeft een stuk of wat vingers
die niet echt meer meewillen
net als zijn geest die weigert
slaaf te zijn van zijn tijd

retorisch talent genoeg
om psychiaters te overtuigen
van zijn eerlijkheid
hij meent niet te kunnen werken

toch hier niet,
zeker zo niet

hij zoekt rust
‘s zomers in een psychiatrisch centrum
en na de eerste vorst
slaat hij zijn vleugels uit,
volgt de vogels
en reist nog verder door
naar zijn geliefde
India,
zijn bron van geluk

velen noemen hem parasiet,
weinigen zien wat hij echt is:

klokkenluider.

hun krijgen gelijk – arjan keene

Als Plasterk boe roept weet ik nu al:
daar komt geen donder van terecht.
De goedgehoede taalbemoeial
riep dat het pleit nu was beslecht.

Dat ‘hun’-geroep van taalmalloten
moest nou toch echt eens over zijn.
Ja, dat maakt indruk op idioten!
Ze krijgen nu mijn oorschelppijn?

Ik denk aan drastischer methoden,
aan ducktape en metalen krammen,
aan pallets potloden, vette, rode,
om in hun achtersten te rammen.

We komen er nooit meer vanaf.
Mijn headset moet maar mee in ’t graf.

bezijden het gelijk – richard kamsteeg

Het lichaam ligt met vol gewicht
en geeft de geest
de ruimte:
ik bouwde je er op uit momenten,
aaneengesloten en vertekend
door het waas van te dichtbij,
denkend dat afstand niet bestaat,
dus nul is en samen één.
Maar vol gewicht werd lichter,
de geest bezwaard:
liefde werd een asymptoot
en gelijk onzijdig.