het is mooi geweest
de kinderblues
het weten
een stenen tafel
sluit de geheime nis
het is mooi geweest
de kinderblues
het weten
een stenen tafel
sluit de geheime nis
(tuinfeest Deventer 2002)
jij, in engelachtige verschijning voor de dichter des vaderlands
met in je sproetige meisjeshanden twee glazen bier
één voor jou en het andere voor mij, terwijl hij je opnam
en ik hem, zag z’n duimen draaien, twee handen op de rug
en dan Jean Pierre met z’n Indische kookvriendin, de wijn
of erger, z’n mobiele telefoon en de sms berichten die hij mij
liet lezen, geheime vriendinnetjes in de stad, ik herkende dat
maar voelde mijn dichtersziel ver verheven boven de zijne
‘Trek je d’r maar niets van aan’, schreef hij in Onmogelijk Geluk
jij, de dood nog in gedachten, uitlopers van tranen op je wang
kuste mij en ik dacht: ‘Dit is geluk Jean Pierre en de nacht
zal jouw ogen eerder sluiten dan de mijne.’
met wolligheden
worden spouwen gevuld
mijn geheime inborst
heelal op zich
je loopt er langs
valt niet op
mijn verborgen inborst
niet alleen
alle spouwers
isoleren
zonder weet
de buiters en inners
Sela.
mijn geheime reus
pas heel laat kreeg jij een naam,
je zijn beschrijft die niet
als entiteit verdien je beter
je grandeur wekt ontzag
je grillige luimen teisteren soms
je plaats tussen je gelijken uniek
zij deren mij niet,
een Joch meer of minder
nee, jouw naam
die uitdrukt wat jij werkelijk bent
heb je nog niet
hoewel ik je hem al wel gegeven heb…
Als ik me herinner waar het grote bot
begraven ligt, en ik het opgraaf
Als ik met m’n ogen dicht (liefst
in de zon) op het grote bot knaag
Als ik het grote bot opnieuw
op een geheime plaats begraaf
Recente reacties