oculus I
en ik zei:
bouw mij treden
plaats daarop uw doden
opdat zij opstijgen kunnen
naar het zonnekaros
en zo gebeurde
overal op de aardbol:
treden naar halverwege
waar mijn bark meert
en de doden meeneemt
en alras mijn hallen te vol
ik scheidde geest
van overbodig lijf
zo ontstond het
Pas Theos
maar Gelijken waren zij niet…
een kalief het zwijgen opleggen
de wrede ibn al-mu’tazz
kraakt het motief
ontdekt het causaal verband
tussen woord en gevoelens
ongeveer gelijktijdig
aan de andere kant van de beschaving
in een wereld aan de rand
beklaagt de keltische schone laidan
het lot van cuirithir en
schiet er het leven bij in
in twee duizend en veertien
koppelen we de lenigheid
van de geest aan de fysieke
souplesse
van pangur bán
Het zou toch pinksteren vandaag, een zon zou
in haar hoogste schitter zijn, de dauw zou
in de vroegte glinsteren nietwaar?
De tongen zouden polyglott en vurig zijn,
de geest zou waaien.
Wat flakkerde zou hoop en zouden
aangeblazen woorden zijn, voor de pinkstertijd te schaars.
Maar wat is de facto het verhaal?
Het pinkstert niet, het is grijs en kleumenskoud
en het waait en regent maar.
De tongen hangen slap, de geest is verwaaid, de hoop halfstok,
verregend, gelijk een natte vaan.
O taal, blaas mij toch aan.
in het deinen van de ochtendziel
in wiegende schaduwen
in slome jazz van dik bloed
wil ik tralies van twijfel ontlopen,
giftige kreeften, vale sluiers van onmoed
een eiland zonder randen lijkt me wel wat
schemerend in eindeloos blauw
zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn
zoals stoffige landkaarten in de geest;
daarop lijken alle vergeelde schatten klein
inderdaad, soms ben ik een kruisbestuiver
dan hang ik aan de spaken van een dood wiel
op proefverlof met mijn achilleshiel
territoriaal, allegoriaal, tijdzonaal
soms ben ik een aardbestuiver
tienduizenden kilometers in de verte
nooit een minuut over de grens van voorbij
toch kijk ik er naar uit, vooralsnog
we moeten bomen kappen
om het bos te koesteren
goedkope wijn drinken
-schone glazen, klare wijn-
om de geest te overmeesteren,
begeesteren, ledigen
torens bouwen
tegen al te hartstochtelijk indutten
een kras achterlaten
op maagdelijk onbenul
boeren in de kerk
kaarten op het werk
gewoon allemaal wegblijven,
opstaan, liggen, verzilveren,
vergeten, achteloos verkrampen
het zou ongeschreven wet moeten zijn
of dun geschreven,
soort van dan
Nooit waren we echt samen
nooit proefde jij mijn adem
nooit kleurden de vlekken blauw
jouw status is uitgewist, verdwenen
je bent iemand anders
zeldzaam alleen
hier in het niets kunnen we nog praten
ik hoef niets, jij hoeft niets
niemand hoeft iets
eigenlijk is het alleen maar voelen
elkaars geest aanraken
denken, weten
dansen, spelen en slapen
bijzonder als een met de dag en nacht
hier in het niets kunnen we nog praten
achter ons zwijgt de hel
hier in het niets kunnen we nog praten.
de vingers vast in de geldautomaat
de kaart afgebroken, geen service nu
patat koud, de sokken nat, tas gestolen
de zinnen losgeweekt uit een kroeg
ik kan mijzelf niet meer bewijzen
existentieel van het papier afgewaaid
bestolen in een draaideur, geen bereik
apps schieten te kort, waar ben je?
help mij, geef een dollarteken herken
mijn spelling, de dictie van de wanhoop
geef me je code, ontruim me dan
geklinkerd, gestrand, ingepakt, verpand
vouw me open als een biljet, weet me
zoals ik jou weet, laten we feiten zijn
je laatste sigaret? geef me die dan
neem mijn vlees en eet, ik ouwel jij geest
lief ontsporen, val zonder eind, ver land
herinner mij, stel me voor zoals ik hier
kijk mijn ogen ze staan los van mij
ze dwalen af, je verlaat me al, ik voel het
spijt, bitterzoet in de zon, rauwe huid
van het zout, de aarde staat op springen
en nog verga ik niet, het blijft wringen
je brandend haar, je handen in een sopje
klaar om gelukkig, waren we maar
een oogopslag gevuld met de geschiedenis
je reinste, alles, ook je haarkleur,
het verschiet, waar ben je, maak me los
vergeet mij niet…
Met blauwe vingers probeer ik, probeer ik echt, probeer ik, echt, echt vast te houden, vast te leggen… Dat wat sterker dan geluid of licht is, ik probeer het aan te raken, probeer het echt, misschien vraag je het jezelf niet eens af of sta je er nooit bij stil, bij dat wat door alles heen gaat, je gewoon voelt, omdat het er is.
Dat, dat laat ik niet los, omarm ik, knuffel ik, bevrij ik in gedachte, in mijn hart, achter mijn ogen, dat dus, dat wat niet tastbaar is, dat ik probeer te omschrijven, altijd aanwezig op de voor- of achtergrond, als een boek dat geen einde kent,
gedachtekracht,
de geest zonder ogen, de ziel die je bent.
In de nevel zonder gezichten
kan ik bewegen, ben ik vrij.
De diepe eigenheid benauwt,
het vruchtwater is me te nabij.
Zelfbeschouwend ben ik in een
maalstroom terechtgekomen.
Het zoeken is naar rechte wegen
die kromming van geest omzomen.
Men zegt mij wel vergeefs,
je bent wat je eet.
Maar ik ben onwetend vergeten
dat ik alleen ben wat ik weet.
ik geloof
niet in het moment
want dat verandert
of althans ik geloof
op dit moment
dat tijdreizen mogelijk
kan maar dat alles ook
tevens een illusie is
waar we niet omheen kunnen
gaan we recht door terwijl
we best iets anders zouden
willen pakken een glas
klok klok klok tijd vliegt
het waarheen niets kan het ons
schelen alles laten we corrigeren
keurig gestreken het voelt
toch niet nep zo’n keursbrein
zit als gegoten
het kistje
waar ik nu
in lig wacht
krijg geen adem
heb ik helemaal
niet nodig
want de geest
gaat door merg been
hout grond nagels en steen
wil alleen even relaxen
zonder dan gelijk
gepijpt te worden
word jij daar
dan niet misselijk van
overal die seks en porno
Recente reacties