morgen gaat het huis tegen de vlakte
lijken bomen berooid, op slag
hun staketsels gerooid
komt herinnering in de wurggreep van kaalheid
geraakt althans het fundament van
het ooit onmiskenbare in sluierbewolking, in stiltekramp
ontaardt aarde in ontgronding
morgen is het te laat
gedaan

er is nu geen tijd meer om foto’s te vergelen
of oude wonden te helen
laat staan de schaduw te stoppen
laat staan
of was het slopen