de wereld onaf
als een tekening
dat je doet
armpjes bewegen
de zon, een baan, armen te over
als kleuter tekende je hem
zoo groot
als een scheef huis en geen perspectief
de zon getekend tot het krijt op was
het huis en de deuren ook
alles op een kier
dat is wat je doet
op een kier staan
nu
afwachten op dozen krijtjes
zo doen we
je Paaseilandhoofd staart me aan
kon je me-
niet!
welles is een deel van een spel
welk?
kan je me
vertellen
wat?
dat je-
hoe?
geen achterdocht om mee te leven
gapend van het omvallen
je kon zo mooi zijn
nog altijd niet gebeurd, te vallen
je kan niet verdwijnen
tellen je wimpers mee?
ze verheffen zich
geef me een plek
te vallen
te knielen
te spelen
mijn handen
in de lucht
stort de wereld neer
mijn plek
stortplek
van bouwen
niets terecht
het is juist
te kantelen
mijn stortplek
er is weer een nacht
er is weer een trein
er is een groep mensen, zittend
luisterend
ouderdomsproblemen, vrouwenclubjes
uitstapjes naar -, weg
er is deze groep en niets
dat buiten passeert
wel lichten en huizen enzo
maar geen waarde
we zijn allemaal
we zijn wat we doen
en het enige wat we doen is gaan
de straat uit
het spoor over
op huis aan
ik kruip
het is glad ijs
ik geef me over
ijs heeft de neiging tot barsten
maar je moet gaan staan
en schaatsen
ferme slagen
wil je de overkant halen
dat is wat ik doe
kruipend probeer ik
er zijn bochten, hoeken
hellingen, ideeën
van een einde
elke rivier mondt uit
deze stroomt rond
een meer met een eiland
en daaromheen de oneindig ellendige kust,
heb altijd het gevoel
omhoog te kijken
en verder te moeten glijden
haal mijn verleden in
stormen die gestreeld worden door libelle’s
slaan neer in een laatste zuchtje wind
als ik verder denk dan beelden
slaan de paarden harder op hol
en verder dan toen
met de indianen en Arendsoog en de slechteriken
die alleen maar stelen konden
als ik verder denk dan beelden
komt er opgelopen, eindelijk!, een model
dat einde van de catwalk overslaat
als ik verder denk dan beelden
slaat de zee neer in een zoute vlakte
met piramidevormige wolken erboven
die de maan prikken
en tegelijk dragen
behalve als er geen licht te spreiden is
want dan zijn de wolken stormen
stormen die snakken naar een streling
vertederend
onbaatzuchtig
het geraamte van mijn schip ligt onverstoorbaar
zonder planken te zijn, op het strand
voor de vuurtoren die zijn gebroken stralen
halve dagen
hele rondes
laat draaien om zijn as
en niemand kijkt nog naar de puinhopen
die de zee weleens achterlaat, het geraamte
dat mijn schip was, maar nu niet meer,
niet meer is dan aangespoeld,
nu niet meer zal varen
het geraamte zal drijven
want kan dat nog
maar niet langer dan een golfslag lang
wat ooit mijn schip was zal zinken zonder einde
dan hijg ik al
met mijn kop boven het schuim
ik wou dat ik weer een roeiboot had
maar één peddel had
en rondjes zou draaien
op de rug van één golf
en als deze zou stoppen
met alleen golven
ergens tussen eb en vloed
-dat de maan je aankijkt!-
ja, tussen eb en vloed, ergens daartussen
en je bootje ook ergens overal tussen
zo erg in het midden dat er geen kust meer is
en geen gebroken vuurtorens
of hun versplinterde gebroken stralen
zo erg in het midden dat de grenzen alleen nog ergens liggen
om je heen als golven, als verzopen licht
ik dacht alleen maar dat ik was
opgehangen aan een lijntje
een wasknijper vergeten dus toen
de horizon over
ik dacht alleen maar dat ik was
een kado met pakpapier
en de inhoud alleen pakpapier
en hij die het kado gaf die zei:
“het gaat om het strikje”
en dat ik dacht:
“maar die was er het eerste af”
ik dacht alleen maar dat ik was
de rugleuning in een trein
aan beide kanten banken met mensen
dat ik was tussen twee ruggen in
maar geen idee had wie er op mij leunden
dat ik toch ging van hier
naar verder dan het eindstation
Jimi Hendrix, Little Wings
als reus stel ik niks voor
ze zeggen dat ik dwerg ben
een dwerg met vleugels
ik heb kleine vleugels
dus zal je op mijn schouders nemen
en van boven laten zien
hoe het onder is
en dan,
en dan gaat het niet om de grassprieten
maar om het grasveld
draait het niet om de aarde
maar om hoe de hemel om haar heen ligt gekruld
ik zal je met jouw schouders laten voelen
aan het begin van de maan
Recente reacties