De maan boogt mistig over het land
Traag klimmend rondt ze de aarde
Wolkenflarden filteren haar licht
Tot een zwak en wazig schijnsel

Oud en stoffig, levenloos en dor
Hangt ze zwaar en laag in de aardse lucht
Haar gezicht is groots pokdalig
Haar huid gescheurd en droog

Eens was ze mooi, ooit was ze jong
Een tere bron van tedere stralen
Een goudgele muze, als fluweel zo zacht
Vol van liefde, door de zon verrast

Eens, ooit, vroeger
Tot de mens haar beter leerde kennen
En de maan haar barre kaalheid toonde
Alsook haar duistere zijde, als de nacht zo zwart