de film draaide uit
op een liefdesdrama
Resultaten voor het trefwoord film
Wicklow Mountains, Glendalough, 1994
Bij ’t scannen van de dia’s plots uit het grijs weer het beeld.
Zilverkorrels van film op chips omgezet in gigabytes.
Langs de onstuimige kust klapperend de megakites.
Logeren in het bankbiljet van tien pond was voor niks.
Zicht op cycladen? Ithaca? Nu niet de baai op, want
zuidwaarts richting Wicklow Mountains. Wind mee fiks.
Beter kijken want het is per slot van rekening Ierland
als waar getoond. Er bommeldingen zwevend lopen
zich grillig lonen. Weerbarstig de wolken in hun sas
in vernevelende regenval. De hemel schuift de sluizen open
alles hier wordt van vervormend spiegelend vloeiend glas.
Kieuwachtige wezens druppen over de brilleglazen.
En zagen sindsdien het geloof in elfjes
nieuwe sagen ingeblazen.
zou het, vraag ik me af,
daar in de VS echt zo gaan?
dat zij neuken met de broek nog aan?
en als ze het gedaan hebben dat ze dan
als ze overeind komen
de lakens en de dekens
en als het kon nog de matras plus kussens
alles om zich heen en met zich mee het bed uit trekken?
en dat ze altijd slapen met hun sokken aan?
De rode vlek gemorste
Exota bezoedelt mijn
oneindig verlangen
naar de onbereikbaar
verloren tijd met jou
beiden verdwaalt in een
stomme film van
bevochten waarheden
welke zich lieten inpassen
als een desolaat ruikend
pashokje op zaterdagnamiddag
waar illusie keihard
door de ogen van de
spiegel wordt verbannen
geluidloos afgevoerd
naar het rangeer terrein
van gestolde dromen
hyperventilerend blijf ik
blazen door het rietje
wachtend op de bubbels
moet het gepast zijn
als afgemeten dubbeltjes
op zijn kant wordt je nooit
gaat u verder wij luisteren
leggen ons oor op uw
op uw op uw op uw
nu hebben we wat we vroeger
dat zo’n schijf
blijft hangen
en dat we de geschiedenis
de dingen moeten toch
gebeuren ook al weet
en heeft de film
maar u leest geen kranten
of acteurs acteren is onbekend
maar laten we een zaal insluipen
als de film afgelopen is
ruis in zwart witte vormen
brom zonder muziek naakt
pulk je kleren stamelend
schaamteloos naadloos uit
in een lege zaal onder kunstlicht
In de sissende zaal verdwijnt
het zachte gezicht van mijn geliefde.
Zo blaast het licht van de reclame:
ik tast naar de hand die naast mij is.
In het duisterrood van haar stoel
glimlacht mijn zachtblonde meisje.
Ze kent deze film nog niet,
maar ze weet wat er komen gaat.
Recente reacties