Ze voelde meer, meer dan wat ik uit ervaring weet
soms bleef ze eten, zette de tafel opzij
blikken kon ze lezen, ik enkel toe kijken
ze voelde meer, wilde water
inmiddels ken ik haar een beetje
hoort ze bij mij.
Ze voelde meer, meer dan wat ik uit ervaring weet
soms bleef ze eten, zette de tafel opzij
blikken kon ze lezen, ik enkel toe kijken
ze voelde meer, wilde water
inmiddels ken ik haar een beetje
hoort ze bij mij.
Ze zei zo zwart als wij hebben geleden
maken jullie het nooit meer goed ik zal
niet zwijgen op 4 mei het zout in alle
wonden. Ik zei maar niets ging vroeg
de kroeg in whiskey drinken en besloot
nooit meer Chinees te eten. Vooral
nummer 44 niet, in ieder geval nooit
meer met knoflook en zwarte bonen.
hoi een vraag ik heb
een heel slecht gebit
en steeds ontstekingen
boven in de kaak heb ik
alleen wortels nog in de kaak
en stompjes van tanden
en onderin gaat het iets beter
nou zoek ik een tandarts
in bergen op zoom
die mensen behandeld
die bang zijn voor naalden
ik ben niet echt bang
van het trekken
maar van het verdoven
zodra dat gebeurt is er niets
meer aan de hand
want ik wil dolgraag
een kunst gebit
want eten wordt steeds
moeilijker en pijnlijker
voor mijn ik wil zeker
niet onder gehele narcose
maar gewoon een tandarts
die geduld heeft en mijn
angst begrijpt de praktijk
moet ook rolstoel vriendelijk
zijn want zit namelijk in de rolstoel
maar wie kan mijn helpen
en wordt het door de vgz
vergoed namelijk
De dame met de dertig tanden stouwt
haar leven vol rollade ze sterft
slagers af hangt ze in etalages
te drogen ze weet niet beter dan
dat het hoort haar taal rolt
voort ze tolt met de tijd zoals
frites met mayonaise ze eetleeft
als een bionische leeuw ze temt
de stemmen in haar hoofd niet
meer maar laat ze los als wilde
haren in de wind en ze blaast
mee. Hoe zou ik kunnen zeggen
dat ik -nee, niet imiteren wil,
niet strelen- nee zo ongepast
als masturberende zeeleeuwen
in de zoo tijdens schoolreisbezoek,
hoe kan ik, hoe zou ik,wat wil ik
anders dan zwijgen en drinken,
eten, liplezend ten onder gaan
als een manke Guyana zich zalvend
met valeriaan. Ik bega geen gewelfde
paden meer ik neem plaats in haar
schoot en ontdooi de polen ik land
aan in vriesdiepgevroren spinaziebladeren
waaruit ik de waarheid ontvouw die groener
is dan mijn gedachten, ik tel en wacht
secondenlang.
als ik opera zie ik operatie Djakarta
darmstelsel
waar Woody Guthrie
jaloers op zou zijn als hij nog darmen nodig had
maar hij ging te vroeg deze kindervriend zanger gitarist
Leadbelly belde aan en vroeg de weg naar Hamelen
waar ligt dat in Utopia
we want Thomas More Gary Moore Henry Moore Michael Moore
onder de stoeptegels ligt het strand
Tahrir Taksim Malieveld Museumplein Bevrijdingsplein
Place de la Bastille
Erdogangsters RasPoetin
metalen vogels naar Memphis
de blues de blues oh yes de blues
en Dylan en Mozart in concert
in Londen Tokyo Madrid
op het Plein
waar het volk zingt en het schip van staat zinkt
moordenaars beulen die uit de lege hoofden van de massa eten
zwarte diamanten ogen die vragen
waarom heb je ons verlaten
Rosa en Karl glimlachen naar mij
praten over de Spaanse Burgeroorlog
maar vergeet Vietnam niet en Cambodja en Bangladesh
en Congo en Chili en Argentinië en de goelag
water / zee / vocht / druppels / tranen
over de wereld gaan ze heen en weer
onophoudelijk
nooit te stoppen
panta rhei / alles beweegt / staat stil / de tijd
de klok verslapt
Dali grijnst en zegt dat hij het leuk vindt
maar hij vergeet Picasso op de hoek van de straat
met Darwin en Kropotkin
terwijl de zon brandt
en de pleinen vollopen
bazooka’s drones JSF
knallen de feestjes
telefoontjes slavernij
freedom free at last
Martin Luther King Nelson Madiba Mandela Lumumba
Herman Gorter laat een scheet
maar de censor kent zijn vak
in een gedicht begint het morgenrood
maar het lot belooft er geen
dag Anton Constandse
je maande te blijven schrijven want wie schrijft
blijft achter voor tussen om over aan in uit mee tegen
het alfabet zwijgt en wacht geduldig
Reizen, communicatie, sociaal gedrag, praten, denken, vrijen, slapen, slapen, vrijen, slapen, slapen, praten, praten, denken, denken, schrijven, eten, schijten, plassen, dromen, dagdromen, nadenken, eten, zitten, schrijven, wakker slapen, denken, niet praten, niet praten, zwijgen, zitten, denken, huilen, huilen, lachje, lachen, denken, schrijven, missen, missen, missen, missen, missen, slapen, slapen, dromen, en opstaan.,
hoe blank haar huid ook bleek
hoe heet de thee die jullie dronken en al
het moois dat ze je te eten gaf rond dat uur
de rebel lacht goddomme, slaat duizend nieuwe wegen in
met genoeg geld en lef in zijn zakken
de maan boven alles en een kop vol vuur
ik heb de rivier op de voet gevolgd
smeet zesendertig stenen in het gras
pas nu mijn vinger over de landkaart glijdt
weet ik dat de man die mij de tiende steen gaf
onbetwist
de rebel was
Glas, blik, metalen wieltjes.
Lange gangen vol schreeuwende verpakkingsmaterialen.
Gezond, gezonder, gezondst, slecht maar lekker, hetzelfde maar goedkoper.
Te veel , maar nooit genoeg.
Avonden te koop vol drank en goed eten.
Bbq en dure wijn, rijstepap en dieet shake’s, thee met een goede nachtrust inbegrepen.
Kinderen liggen gillend op de grond, om de lokkende snoepjes met lachende diertjes af te dwingen
Maandverband waar je zelfvertrouwen van krijgt, tenslotte is alles te koop.
Flesjes met bacteriën en ingevroren vettigheid.
Mensen in de rij, te dichtbij, wachtend bij de piepende kassa’s.
Alles in een eco zak of een goedkope tas.
Zegels, stickers, kortingsbonnen of gratis plastic rommel.
De kassabon van je miskopen, in de afvalbak naast de straatkrantverkoper uit een ver arm land.
Trek je tas met levensmiddelen nog eens dichter tegen je aan.
ik weet
wat je aan ’t doen bent
wat je deed
en wat je plannen zijn
ik weet
wat je frustreert
waar je naar luistert
wat je leest
ik weet
wat je gaat eten
wie er langskomt
welke film je kijkt
ik weet
hoe laat je opstaat
waar je bent
en bent geweest
ik (t)weet
alleen niet goed
wat ik moet zeggen
als je groet
we hebben haast
het is al laat
we hebben niks meer
om te praten
ik (t)weet
’t is ongemakkelijk
ik ken je ook maar vaag
en daarom vraag ik
uit routine
maar weer
hoe het met je gaat
Ik blijf maar vallen in armen die er niet zijn.
Wanneer houdt het op op, komt er een einde al al dat schrijven over lelijkheid –
ik heb er zeeën voor in tweeën moeten splijten – staat er iemand anders op
die zegt: Misschien is het nu dan wel genoeg geweest met al dat luie haten,
wegdoen van mijn Vader, Moeder, God, de Hemel, het Leven. Laat ik nou eens
doen wat mij bij mijn geboorte werd gevraagd, of ik onvoorwaardelijk lief wilde
hebben, wat ik inderdaad heel even heb gedaan, maar toen ook dat voor het
gemak heb weggegooid, want hoe lang zijn we hier nou eigenlijk op Aarde?
Dan kan ik eindelijk weer boontjes doppen, eten koken, een man liefhebben,
baby’s verschonen, mezelf lachend langs een raam zien lopen.
Want denk niet dat ik wat ik tegen jullie zeg niet ook tegen mijzelf heb gezegd.
Weet dat ik mijn verkrachters, en mijzelf om die verkrachters, voor alles heb
vergeven, zodat ik verder kon en wilde leven, deze pen heb opgepakt en
alles heb geschreven.
Recente reacties