Engelen zijn nooit en fin de carrière.
Onraakbaar in hun rimpelloze glans
zwijgt het geduld van kaarsen. Verdriet
schreit zacht om verdwenen vaderen.
Uw naam ligt op mijn tong. Ontraadsel
mij de sluimer van het duister, teken
als het u belieft de ruimte zuiver uit.
Geen reis voert, dat weten we, ooit zo
ver als die naar elkaar. Deugd moet niet
smeulen. Wij moeten waakzaam blijven.
Buiten seinen we elkaar in de gewesten
van de twijfel doorheen de tijd berichten,
vertrouwde berichten.
Nachthotel vol gevallen engelen,
dwalend met starre gezichten.
Leven verloren, lege woorden
huilen bevroren tranen.
Zweven vormeloos in de ijle lucht,
boodschap zonder ruimte.
Bergen zonder hoogte,
gister is een ander land.
Laten we dansen op de maan,
kussen de vijand in ons zelf.
Engelenwijsheid:
til niet te zwaar aan jezelf
dan kun je vliegen.
Engelen, – ook weer zoiets,
Zijn uit licht geweven,
En bomen uit hout
En vogeltjes uit veertjes.
Maar ik, ja, ik vraag het maar even, waaruit ben ik geweven
Wind is uit lucht geweven
En wolken uit condens, condens ook weer zoiets
Maar ik, ja, ik vraag het maar even, waaruit ben ik geweven
Engelen keren terug tot God
En bomen tot humus, humus, ook weer zoiets
En vogeltjes tot hun nest
Maar ik, waar keer ik tot terug?
Ontvleugeld en ontworteld blijf ik zwerven in het duister.
Recente reacties