het valt ledige luchten soms zwaar
de verheid van de ruimte te bevangen
misschien zijn vogels aan de hemel daar
om naar de gindse einder te verlangen
het staat in geblokte letters gedrukt
met woorden van verscheurde lyriek
wat ik in de verte zie is wat mij verrukt
vanuit mijn kleurrijk gebeitste optiek
als een boodschap langszij komt
aan de poort van droomtijd
in het bollen van velden
is er niet weinig aan gelegen
de einder van voorspelling
in vochtige grond te laten rusten
tot op het uur
dat het geheugen zich verheft
zich openrijt
de maan ontvangt haar licht van´t ijs terug
de einder lokt, ik schaats hem tegemoet
gedragen door de wind, zoals het moet
gedroomde vleugels heb ik op mijn rug
het licht van dorp en stad is ver van mij
meer levensteken is er niet dan dat
en nooit was ik in eenzaamheid zo blij
ik weet niet meer van ’t peilloos diepe gat
dan schuiven wolken donker voor de maan
en slaan een wak, mijn euforie gaat uit
ik weet niet meer hoe verder nu te gaan
volstrekte wanhoop, vreugde zonder grief
onscheidbaar koppel, polen noord en zuid
ik ben nu eenmaal manisch-depressief
het tuinpad zal nog bladeren verzamelen
regen zal nog wegwassen wat niet tijdig kon verdwijnen
ook al heeft september zijn schaduw geworpen
ook al lijken wolken opgedroogd in rookgordijnen
er zullen nog doden te betreuren zijn
verse aarde zal weer wonden onder duister bedelven
monden zullen zich om ingeslikte woorden snoeren
een ogenblik lijkt het zwijgzame lichaam de rust zelve
de einder buigt nog altijd voor zwaartekracht
de hemel zinkt nog steeds in het water van de oceaan
en nog steeds gebeurt wat niemand verwacht
ook al weet ik niet wat, maar iets blijft bestaan
het jodiumkleurige bier
smaakt naar verveling
de prijs die ik voor een aanbieding
van de Lidl heb betaald
verhoudt zich als draaiende magen
en de deinende reling
op denkbeeldige, golvenhoge zeeën
zonder kust of einder meer bepaald
dit portret van de zelfbedrogen droom
is verankerd in ongeschreven wetten
de lauwe lucht die me benevelt
maakt me sloom
na de eerste keer rest herhaling
van zetten
ik weet ‘t
stom, stom, stom
de zon in je handen dragen
tot de einder buigt
het zwerk verschroeit
je hoofd geen aanstoot neemt
aan gedonder van zwarte gaten
en wat de dag niet bracht
vermag de nacht
denkend aan Holland
zie ik brede riolen
dik door oneindig
laagland gaan,
rijen denkbaar
verdorde populieren
als hoge kale vingers
aan de einder staan;
wordt de zon langzaam
in grijze smog
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
staan de schandpalen
midden op het plein,
de goedendag
en ijzeren maagd
sussen het populistische
bekrompen brein,
land van eeuwige rampen
gevreesd en ongehoord
vanuit haar stoel
dicht bij het raam
kijkt ze over de velden,
weerspiegeling van
braakliggende akkers
achter haar ogen
waar oude bekenden
ooit verwaaiden,
haar gelaat
bleek en verlaten,
het licht dat langzaam
achter de einder verdwijnt.
We willen alles ontleden
Ons met wijsheid bekleden
Het land is versluierd dolend
In een nevel van mist
De ziel gepijnigd
Het hart verbleekt
Gevangen in ‘t doolhof
Angst brult de zee
Eb en vloed
Een gouden gloed
Kleurt horizon
Tot de einder.
de honden dragen mij over
de natte velden door een levend
Voermanschilderij van een verregende
zomer, aan de overkant van de rivier
staat roodbont vee met de poten in
het water, donk’re wolken aan den einder,
scheren boerenzwaluwen laag over de spiegel,
een slecht teken, staat een mottige reiger
te schuilen onder wilgopschot, een haas rilt
in het veld en een schollevaar loopt over
het water en stijgt in slow motion op;
mag ik alsjeblieft met die vogel mee?
Voerman is voor mij reeds lang passé
Recente reacties