een handgeknoopt strand
onder een blauwe zon
twee brekers op drift
er was een eiland
na honderd jaar zwemmen
jij schreeuwde mayday
ik sos
we werden een
we werden zo veel
de zon vergeelde
het strand kreeg vlooien
een storm sloeg ons uiteen
in mijn verte weet ik nog
de warmte van die koude ster
en dat we nooit stierven
we gingen
ik kruip
het is glad ijs
ik geef me over
ijs heeft de neiging tot barsten
maar je moet gaan staan
en schaatsen
ferme slagen
wil je de overkant halen
dat is wat ik doe
kruipend probeer ik
er zijn bochten, hoeken
hellingen, ideeën
van een einde
elke rivier mondt uit
deze stroomt rond
een meer met een eiland
en daaromheen de oneindig ellendige kust,
heb altijd het gevoel
omhoog te kijken
en verder te moeten glijden
haal mijn verleden in
weet je
een wereldse
dame, onaanraakbaar
en toch heel gewoon
je bent trots
zonder mededogen
een eiland op jezelf
daar bleef je
verbrak nog even
het stille zwijgen
maar weer is
saai, antwoordde je
is niet gesproken
gepeild in je
hart, lig je daar
in nevelen gehuld
Recente reacties