tasten is voelen ik voel niets
anders dan mijzelf
ben ik
een vreemde onder de huid
die te lang in het water heeft gelegen
een vrouw die nooit weten zal
waarom liefde uit de wortel is geperst
gedood eer ze leven zou
Resultaten voor het trefwoord eer
Braque was gewoon een schilder
die zijn naam eer aan deed
geen kunst.
het was een mooie zomeravond
op het terras in Antwerpen
toen hij te diep in het glaasje keek
en tot hem doordrong dat het zo
niet langer kon
toen besloot hij er
nog maar een paar te nemen
(zo gaat dat als je hard op weg bent
Braque te worden want
hij wist nog niet dat hij de
volgende morgen Braque zou zijn
of misschien wel, maar kon het hem
gewoon niets schelen)
en de volgende morgen was hij dus Braque
hij was het gewoon
ineens
Braque zijn kan je niet
leren
hij was haast een wraque
maar nog net niet
hij kon wel
koffie zetten en zo
en toen – ja zo moet het welhaast
gegaan zijn –
toen bekeek hij het leven ineens
vanuit een heel ander perspectief
hij stond een beetje wankel
op zijn benen
en schommelde en zijn hoofd draaide
en hij zag ook nog een beetje dubbel
zijn verfkwast kon hij niet meer zo scherp
vasthouden
daarmee roerde hij in zijn koffie
stel je voor…
dat hij er nog twee genomen
zou hebben
en zijn auto in de praque
gereden had
arme Picasso
hij zou niet half
zo beroemd geworden zijn
Ik consumeer De Domheid vanavond in de vorm van een tv-presentator.
Ik zie het zo helder: hoe hij vragen stelt en de hemel dichtnaait.
Ik stoot iemand aan die het ook ziet, er ook van walgt: dat Domme.
Ik trakteer de hele kring van kijkers op een hele rake opmerking.
Ik entameer een lachsalvo waar seismologen even goed van bibberen.
Ik help zowat eigenhandig een zieltogend biermerk weer in het zadel.
Ik lever een bijdrage aan de coherentie van de avond, van het land.
Ik weet: de Domme tv-presentator gaat met de eer strijken, niet ik.
Recente reacties