meisje lacht
ze krijgt een pop
een jongetje
hij ruikt naar rubber
bah, ze maakt een bad
kom pop, uitkleden
benen eraf
kop eraf
armen eraf
meisje peinst
tussen de gele eendjes
drijft een roze kop
en wat benen
pop kan praten
help, meisje, help
kijk, meisje, kijk
ik loop vol water
meisje huilt
pop ontleed maar
meisje kan niet lezen
Een oude dame loopt met rek
naar bankje voor de hoogste flat
waarin zij ongetwijfeld woont.
Drie bankjes tonen water, met
ranke bloemen langs de rand en
kinderen die eendjes voeren.
Vijf beloeren verticale oord
dat staalhard tot in wolken reikt
waardoor de rest zo nietig lijkt.
Daarop zit zij zeer klein te zijn
kijkt naar het kille van haar huis
in schril contrast met vroeger thuis.
Stap voor stap lopen de eendjes
het water in. Toe maar jongens,
elke rat hier in de buurt sla ik weg.
Ik ben niet sterk maar ik kan heel
boos worden, vergif valt altijd wel
aan te schaffen, toe maar jongens.
Het water is hier niet diep.
Weten jullie veel, weet ik
veel, laat me dit zeggen:
ik bescherm jullie wel.
Mijn tenen mogen ze hebben.
Mijn vingers mogen ze afkluiven.
Mijn horloge mogen ze verknoeien.
Maar met hun gore tengels
blijven ze bij het riet vandaan.
Kleine eendjes, vertrouw niet
op je moeder. Ze snatert lief,
ze let meer op broodjes dan
op haar kroost. Kijk maar naar mij,
blijf uit de buurt van de open lucht.
Soms laat een reiger zich als een
laken zwaar over het water vallen.
Duik desnoods onder als de avond komt.
Recente reacties