ze zeiden dat de oude man
die op de hoek van de
Sam de Wolffstraat woonde
kinderen ving om ze voor de
duvel te laten dansen
ik fietste voor het eerst
zonder zijwielen
tegen de koplamp op
van zijn eend
hij tikte tegen de ramen
’s avonds stond hij
in onze woonkamer
en moest ik
uit bed en in mijn pyjama
zeggen wat ik had gedaan
met mij en dansen
is het nooit goed gekomen
Denken wil ik niet, dus wandel ik
een gracht, een woonboot, een brug,
een eend die kwaakt,
een boot die voorbijvaart,
zijn als beelden van mijn leven
geprojecteerd op wat ik zie
als ik knipper is het beeld vernieuwd, de envelop vergeeld,
en is er mist in mijn ogen, gevoelens diep ingevroren,
in een etalage kijken de ogen van een vreemde
me aan, dat ben ik zelf, ik kijk van onderen op
mezelf en onberoerd kom ik haar tegen,
de vrouw die ik bezie.
Kleuren van gans, maan en sterren
verzuchten tot rimpels in het water
ik klem mijn armen om je heen
en druk mijn wang zachtjes tegen je borst
ik luister naar je fluister
van verhalen voor moeder eend en kroos.
Met gebogen hoofd waak je over ’t beeld
dat sinds eeuwen in je op –en uit vloeit
ligt opgeslagen in je aderen als hemelse visioenen
als drager van de tijd sta je aan de oever
en wat een berg is voor het dal, zo ben jij, boom voor mij.
Recente reacties