een jongen nog, verdronken in mijn eilandzee, het was
een woensdagmiddag rond een uur of twee, toen vrienden
net daarvoor nog met hem zwemmend, lachend, pratend
zijn zwaar weerbarstig lichaam uit het water moesten dragen

terwijl zij zwommen in diezelfde wonderwilde golven die
ons tilden, wij ontstilden en vergaten dat het dodelijke leven
onlosmakelijk verankerd zit in iedere vezel van het tij

wisten wij niets van wat zich onomkeerbaar dicht
bij ons voltrok, de dagen rekten zich nog naamloos uit
en leken onwaarschijnlijk doods, zo troostbaar licht