we houden ons staande
door een hoge graad van onbenulligheid
om ons heen en voortdurend
naast een dosis verschraalde rook
en geur van ranzig frituurvet
wachten we op een deur
of alleen maar haar brievenbus
een open gleuf met enig zicht
op bestaan rondom en enig vuur
het is weekend en voor even
gluren Kant en Schopenhauer van hun plank
verloren zielen naast een glas
naarmate de avond vordert
die kwistig en enigszins giftig was
wij verweven onze uitgelatenheid
met onvermoede kleuren
zweven ongedwongen loze jaren tegemoet
enkel dorpsmalloten verscheuren kalenders
in de hoop ze niet te hoeven beroeren
naarstig op zoek naar noten
voor licht in een najaarsouverture
verworden zij
bijeengeraapt voor doelloos samen
rond een laatste vuur
halfopen deur; een beetje scheef
het vermolmde hout
van vijftig jaar geleden nieuw
en achterstallig onderhoud
de stapel witte stoelen
laatste tand
van een afgeschreven gebit
ik zit
en zie de momenten
ik voel
ze glippen uit mijn hand
wanneer het hoofd soms even opzij zakt
dan weten we dat geluk een horizon kent
even recht als gebogen
als wij elkaar in de armen nemen
vermoeden dat het goed komt
ook zonder zoals daarvoor
het eerst overal groen is en bloeit
zelfs ontworteld op dood hout
houvast vindt ogenschijnlijk in niets
geeft het dan nog iets
of staat alles stevig overeind
nog één gelaarsde ronde
retegaaf regelen strakke biezenaren
streefdata voor nachtgespuis met wijdopen muilen
zo een nicht met neveneffecten analen klieft
daar staan ontriefde pederasten onpas te krassen
als raven hun veren laten vallen op de vlucht
naar het rulle nest leegt de man van draaimuziek
zorgvuldig bijeengeschraapte koralen in het aalmoeskabinet
het is te rusten
ik ben van knekeldonkere rozen
en bloedgevaar op de grens van schemering
als het deksel van mijn ziel wordt geblazen
daar strijk ik zand in je haar
jij neemt mijn hand niet eens
maar plaatst vingerafdrukken in je hart
draait straatlantaarns in
versponnen spiralen
alsof rode stormen langs het distelpad
zo onbedaarlijk
waar is ruimte
kan een vlinder zich daarin verplaatsen
of alleen in de tijd
is daar misschien enkel afstand
maar wat als het een slecht lichtjaar is geweest
verblijven we dan in krimp
expansie maakt donker en koud
en er is sprake van een goed jaar
hemellichamen gaan niet meer samen
voordat het te laat is
doe ik even een plas tegen de maan
het ligt in de lijn der dingen
lege lijsten aan wanden
als een spin sleept zij haar woorden
uit frasen inkt
soms verstoft een draad van web naar web
we vliegen stil en onberoerd
de vloer bezaaid met zaligheid
van even geleden en ontdaan
ergens staat nog een stoel te bekleden
er zit niets anders op
blad en in tegendeel
winterland en andere uitwassen
wasem aan de binnenzijde van het torso
rijp rond het hart en een ijzig hoofd
vergeelde tanden bijten zich vast
in oud groen en bloesem
genadeloos in haar genade
roerloos in bloei
soms heb ik het geluk even niet
een droge dag in de Sahara
weet hebben van oasen
doch enkel visioenen van haar fata morgana
dan wordt zand minder dan een obstakel
korrels ogen groter dan rotsen
zelfs luizen schieten zichzelf te hulp
hoop huist ergens op de grens van een mui
zoals eenzaamheid zichzelf bekruipt
verstikkend
als onder doorweekte dekens
resten gekerfde initialen nog van voor oud zeer
Recente reacties