De dag die als de stad opnieuw begint
heet Himmelfahrt.
Ik trap naar na-oorlogs goed gebruik
de dauw en dekens van mij af en wacht.
Op een verlaten en te vroeg terras.
Alleen, goddank en hemelzacht
heb ik freies Berlin gezien
en mijn bedaagdheid
fris omhoog gedacht.
En na afloop
van het bluesconcert
in de zwarte bus Pink Floyd onder
paars zilveren sterrenhemel.
Akkoorden
dansen
blauw
gekleurde
vlinders
druppels dauw.
En zachtjes zingen we mee
Shine on You crazy diamond
terwijl we zweven over vlakke wegen
spreken scherven vuur.
In de begrenzing
van het omhulsel
komen stormen tot bedaren
in het prille ochtendlicht.
Vandaag lacht de jongen een mond vol lucht
veel minder benauwd dan de dauw
die van ‘t gras een parellaken maakt
waardoor de mier, alle druppels water
van spriet tot spriet, verblind raakt
als door zorgen over over- en over- en over-
morgen is de lucht rond de jongen
opnieuw een beetje bewolkt en verliest hij
zijn richting tussen sprieten als bomen
die de blik op het parellaken dwars-, het gras
lijkt morgen groter, groeien moet hij,
de jongen, over het over.
in een diepe vroege ochtend sluipen we uit de dauw
naar buiten roepen alle mozaïeken bouwwerken
met hun groene kopjes hun scherpe azuurblauwe randjes
en een meisje schommelt in de verte op de grens van ons zicht
het gepiep en geknars lijkt op de roep om een ontbijt
en de thee is op en de peanutbutter is op en de marmelade
verveelt zo snel met zijn grote stukken schil
in het gras rondkijken met onze konten nat over talloze bomen met druppels
en kleine wolkjes alsof het eenmansfabrieken zijn en wij
twee apen die met open mond een metropool ontdekken
de potjes rollen zich een glinsterend spoor
over onze heuvel heen
wat zal zo’n potje niet bereiken wat wij
in een nacht
je zegt me alleen dat je het fijn vindt
dat het bos zich
uitstrekt alsof een lang en lomp beest
waarna ze in mijn schoot weer even in slaap valt
Recente reacties