Resultaten voor het trefwoord cliché

nc|c6h7(ono2)30 – hans mellendijk

dan de dag voorbij gevlogen
de trouwfoto’s
het gemeentehuis
de ringen aangeschoven
in haar ogen gekeken
het bekende cliché
eeuwige trouw
die liebe und das weh
dat kon nog vuurwerk geven
de huwelijksbeuk d’r in

gedachten bij het ijs
terwijl het fonteintje
sprankelend spetterde

het geluk
in zijn lief
haar buik

dan de volgende ochtend
als hij uit het raam staart
restanten van bruidstaart
het nieuws uit roombeek

dan tien jaar later het bericht in de krant
er zijn sterke aanwijzingen dat ijsfonteintjes
de oorzaak zijn van de fatale explosie
van de vuurwerkramp in enschede
dit onschuldig lijkend vuurwerk
dat in de horeca wordt gebruikt
om ijs en taart te versieren
bestaat voor 90 procent uit
rookzwak buskruit

nitrocellulose

in combinatie met zwaarder vuurwerk
gedraagt dit zich als de vernietigende
springstof die op 13 mei 2000 om
15.35 uur de woonwijk roombeek
wegvaagde en 23 inwoners doodde

hoe betrekkelijk weer
dat geluk kan beklijven

bus van gedachten – rianne oosterom

De zon kruipt langzaam omhoog
dat is zo’n afgezaagde zin als het om de vroege morgen gaat
ik heb vandaag een paardenstaart ingedaan
eentje die me terug bracht naar vroeger
naar het zwiepen als ik op de schommel zat
vandaag waait het hard
en de weilanden zijn bevroren

Rook komt uit de schoorstenen,
ach arm milieu.
Ik zou bijna ’s bus uitlaat vergeten
die is net zo erg
en ik werk eraan mee
“Save the planet”
staat dan ideologisch op mijn hemdje

We rijden weer,
al die file in de ochtendspits
al die 21ste eeuwse proletariërs
niet bezweet van het fabriekswerk
maar keurig in kapitalistisch pak

al die idealen
de lente is er ook een
vandaag vecht ze met de winter
narcissen tegenover vrieskou
ook al zo’n cliché metafoor
ik weet dat de lente winnen zal
op een dag
nog even wachten, alleen.

Het goede overwint altijd,
daar geloof ik in.
Naïef zullen ze me noemen,
scheelt me niets
een dromer zullen ze me ook wel noemen
veel leuker dan een realist
De zon kruipt nog steeds
en mijn gedachten ook

sorry, sorry, voor het cliché van de onbegrepene – hans van willigenburg

Ik schrijf de sokken van mijn voeten.
Daar begint het mee. Verder schrijf ik
mijn neus tussen mijn ogen weg, mijn haren
van mijn arm, mijn enkels onder mijn benen
vandaan, mijn longen naar een stuk bosgrond,
mijn buik trap ik onderuit. En ja, mijn ellebogen
tot lichtjaren achter mijn rug! Als ik dan vragen
beantwoord uit het publiek, een slokje water heb
genomen en iemand opstaat met de vraag naar ‘het doel’,
kijk ik vermoeid in mijn halflege glas en voel
ik uit de zaal zo’n lachwekkend gebrek aan geweld
een affront tegen mij vormen. Kots niets uit – grinnik…