heerlijk voorjaar
geen streepje regen
vogels
in de lucht
ik geniet
zwoel windje
raakt mijn rug
ik fiets over een brug
niet te ver
Resultaten voor het trefwoord brug
welk water heeft haar licht geweten
onbereikbaar voor even
neemt het een laatste glinstering aan
rimpelingen dichtbij
zien kringen over het hoofd
kijk
het bezinkt
Is dit plein
een brug te ver?
Is dit teken
een eindsein
om te vertrekken
naar het zijn,
nieuw verleden,
of om tijd te rekken?
Is de brug
een plein dichtbij?
Is dit richting
een zuchtkuch
van tien pond grutten,
in wezen
oude verlichting
of om in te dutten?
Is dit sein
een brug nabij?
Is de binding
Een scheerlijn
om aan te kleven,
het ware
mens’ uitvinding
om te kunnen leven?
Is dit orakel toch niks meer dan
wat verschoven regels en woorden?
Is dit, daar het dichtgoed rijmen moet,
opbouw en afbraak spiegelend,
door geschuif betekenis krijgt, inboet
of godallahmachtig,
slechts een anekdote uit verleden Arnhem?
Johnny Kraaykamp speelt avondstollend mooi King Lear.
Daarna dolend bomen over het nu en hier.
Johnny van Doorn indachtig,
klinkt galmend over het plein gegleden, de stem:
‘Is this square a bridge too far?’
Een vraag toen klip-en-klaar.
Nu jaren later zie ik cynisch op afbakenende palen.
Het bordje ‘Hier wordt vakkundig gesloopt door Van Dalen.’
Op de golven
kon ze niet lopen, ze
keek naar beneden zag dat
het water zwart en diep was,
en de lucht hemelblauw, ze peuterde
de knopen uit m’n veters, vlocht
een lang koord uit Haar.
De brug waar ze Over Heen wilde
lopen is halfverwege gebroken.
Het is ochtend,
de zon schijnt
veelbelovend door de
halfgeopende gordijnen
schittert de schaar diamant:
Op de
kaptafel in het doosje
een mooi souvenir op Brussels kant.
Moet het weer over mij gaan?
Alsjeblieft niet!
Kijk om je heen!
Er is zoveel te zien.
Zie je die brug en die boom en die wolken?
Daar is niets van te maken.
Dat geeft rust.
Van mij valt wel iets te maken, let maar op.
Laat me daarom braak liggen.
Raak me niet aan.
De brug en de boom en de wolken in mij – laat ze gaan.
Recente reacties