Contrapunten verpakt in een spel
dat eerder licht en kleur
dan keurslijf doet vermoeden
net van onderhuidse zenuwdraden
leidend naar oor en oog van
dove en blinde gelovigen
in aanbidding voor wat verondersteld
maar nooit ervaren werd
ontstaan uit onverklaarde genialiteit
breekbare, onzegbare schoonheid
op het vel voelbare resonantie
van een wegstervend slotakkoord.
Mijn moeder zal mij nooit vergeten. Ze spelt
mijn naam, vijf lettergrepen die haar liever
zijn dan wat dan ook. Ze gaf mij het leven gaf
mij een naam. Hoe kan ik mij ooit onbegrepen
weten, nu ik zo dicht bij haar sta? Laat
onze band zijn als een keten afgesloten met
mijn naam. Als zij me roept zal ik steeds
weten hoe je blinde liefde levend baart.
schemer gordijnde
voorbije dag
duisternis werd gelaten
zwervend door mijn huis
als blinde,
dook ik voor een spiegel op
vervaagde contouren
indringende blik
alleen mijn ogen
waren helder
ik zag
hoe mri-achtig
mijn zijn
tevoorschijn kwam
gefascineerd onderging ik
draaide mij plots om
en zag nog net
hoe mijn schaduw
schoudertastend oploste
luisteren naar gods oordeel
dat resoneert door muren
hol als spartaanse ruimtes
kruisen langs uitgezette koersen
tik, tik, tik, tik – geen respijt
met beloken ogen op
ronde rechthoeken lopen
iemand vraagt: ben ik een schaap?
zijn wij allen schapen
die grazen en wollig blaten
opspringen bij schellen en stem?
het hangen aan patronen
en landkaarten – alleen een blinde
vindt zich in hun ribbels terug
verlokkend de stille houdgreep
waarrond gedachten zich plooien
in de illusie van profijt
of aanvaarding – ja, aanvaarding
dàt is een faire ruil
je bent geaccepteerd
join the club!
Recente reacties