Er was een dag waarop ik stond
En keek, staarde in het rond;
Mijn blik trof de glazen bol van,
Getroffen door bliksem, een man
Die stellig stelde zichzelf te zien

Ik zag kermisklanten, minstens tien,
Alle als niemand, leeg als hun
Plasticinegezichten waren, en ik gunde
Mijn oren niet de ongehoorde
Mierzoete deuntjes van muzikanten
En ongerijmd gerakel van vaganten.

Niets liep hier in de pas, en te pas
En te onpas deed eenieder ras
Zijn ding.

Het ding was dat ik verwachtte
Al het onverwachte, niet bij macht te
Ontsnappen aan de machinerie.