Resultaten voor het trefwoord bijzonder

mojito madre – pallas van huizen­

Ze was een eenvoudige tangodanseres op de boulevards van Habana.­ Het kon haar niet veel schelen of ze dronk op kosten van de baas of van haar vriend.­ Een echte wereldster zal ze nooit worden, maar de illusie dat het zou kunnen hield haar staande.­ Elke dag danste en danste ze erop los, niet houterig, niet stijf, maar bijzonder op haar eigen manier.­ De mannen van de club kenden haar wel een beetje, ze had ooit een borrel gedronken met de leden van boven.­ Daarna danste ze nog wel, maar het was toch anders.­ Achter de make-up en de gladde heupen ging opeens een ziel schuil, een ziel die eruit wilde, weg van de mojito’s, de sigaren, de slaven, ze wilde hogerop, maar ja;­ Hoe? Dat wist ze niet en er was niemand die het haar kon leren.­

opening – pallas van huizen­

Nooit waren we echt samen
nooit proefde jij mijn adem
nooit kleurden de vlekken blauw
jouw status is uitgewist, verdwenen
je bent iemand anders
zeldzaam alleen
hier in het niets kunnen we nog praten
ik hoef niets, jij hoeft niets
niemand hoeft iets
eigenlijk is het alleen maar voelen
elkaars geest aanraken
denken, weten
dansen, spelen en slapen
bijzonder als een met de dag en nacht
hier in het niets kunnen we nog praten
achter ons zwijgt de hel

hier in het niets kunnen we nog praten.

post – karel broekman

mijn dag begint naam loos met krijt
op de lippen likt het de blauwgeruite
hemel af op zoek naar bestemming
het kiest dan het overige gaat

door zakken machines en handen
mijn dag arriveert op de plaats
van bestemming een vrouw scheurt
de nacht een vrouw vouwt mij open

en leest het begin ziet dat ik
naamloos ben ze schrijft me op
ze zegt dat ik het ben op wie
de wereld wacht ze vindt me heel

bijzonder vandaag en morgen is
er weer een dag die liefde heet
om open te vouwen te lezen en
door te sturen naar een ander.

rooksignaal – jacques santegu

Hij sleutelt aan een autobom
Houdt zich van den domme

Men noemt hem: eenzame wolf
Een heuse indianennaam

Bijzonder fenomeen
Voor deze doorsnee Noorse

Kunstmestverzamelaar

* – kaergbo

verdwenen
op ellenlang geschakelde
rangeerterreinen
kleven ze hun vettige stelsels
nimmer meer
richting de oost
ach, de instap
bijzonder comfortabel
een rit
die verloren gaat
in het alledaagse
ze treffen me
als een okkernoot
op de kin

f16 – gerardus

Wel bijzonder ongewoon is de plaatsing van de stuurknuppel: aan de
rechterzijde van de vlieger. De reden is, dat het uitvoeren van precisie-
bewegingen hierdoor eenvoudiger wordt.

activisme in woonkamer – hans van willigenburg

Kom, laat ik eens een tv-programma negeren.

Een bijzonder populair tv-programma
dat na jaren zeker is
bij elke aflevering
vele tongen los te maken.

Ja, dat tv-programma ga ik negeren.
De uitzending zal mij niet bereiken.
Haha! Ik heb er zin in!

Het idee dat ik het zal gaan negeren
werpt vrijwel meteen vruchten af.

De auto die onder mijn raam voorbij rijdt,
maakt alleen al door mijn sterke voornemen
te morrelen aan de hiërarchie der dingen
meer aanspraak op mijn oprechte aandacht.

Ik kijk de auto dan ook met bovengemiddelde interesse na
en mijn waardering voor het leven, voor de avond
bevindt zich al onmiskenbaar in een stijgende lijn.

Ja, het negeren van populaire tv-programma?s
kan ik iedereen, reeds na deze eerste auto, aanraden.

De lichtjes heen en weer bewegende zitting
van de plastic speelgoedschommel bij de onderburen
metamorfoseert eveneens tot een object om mijn blik
met een ongebruikelijke dosis kalmte op te laten rusten.

Niet lang daarna richten mijn ogen zich op het puntgave,
witte hek dat er strak omheen staat en denk ik met sympathie
aan de toewijding waarmee schilders of de bewoners zelf
zo?n alledaagse klus hebben geklaard.

En weer later staar ik naar een lichtbruine straatklinker
en vraag me af hoe het ding vanuit de fabriek
hier naartoe is getransporteerd: trein? schip? truck?

Het begin van het populaire tv-programma sluipt naderbij.
Ik kijk op mijn horloge: het duurt nog twaalf minuten.
Staand bij het raam vouw ik mijn handen achter mijn rug ineen,
nog steeds vastberaden het populaire tv-programma te negeren,
maar in het groeiende besef dat het kwaliteiten heeft
waarvan het afwachten is of ik ertegen bestand ben.
Ja, het zal nog een heftige strijd worden over twaalf minuten:
niet de afstandsbediening pakken, niet die ene knop beroeren,
niet verlangen naar het grappige en originele dat zal worden gezegd.

De dan weer prikkelende dan weer somber stemmende onmogelijkheid
iemand te laten voelen de immense relevantie dat ik nu niet opgeef,
zwaar blijf investeren in die dakpan, wolk, roestige wieldop.

bijzonder kind – jan holtman

Een bijzonder kind,
een beetje druk, trekt
soms z’n broekje uit,
speelt niet, verveelt niet,
weet niet hoe laat het is,
weet nooit hoe laat het is,
loopt naakt door de kamer,
toont het kleine geslacht
niet uit onmacht, maar uit
macht, omdat het weet,
omdat het helaas al
weet heeft van macht…