Resultaten voor het trefwoord besluit

november – laura mijnders

Ik stel me voor
hoe ze fietst
hoe ze naar haar hals reikt
om haar nat geworden wangen
te drogen met haar
sjaal
hoe ze besluit
om haar natte wangen
te laten voor wat ze zijn
en de kou
op te laten drogen in haar huid

wat een ijdelheid – delphine lecompte

Ik denk na over mijn bestemming
Wat zal ik doen: mijn moeder bezoeken met tulpen
Of mijn tuberculeuze tante met gedroogde vijgen?
Geen van beiden
Ik besluit naar een gelovige vriend te gaan
Hij is niet thuis
Maar het licht brandt
In zijn sobere woonkamer
Schijnt het op een stilleven van theebuiltjes en opengesneden forellen.

Ik bezoek mijn moeder zonder bloemen
Ze negeert mij en chat verder
Met haar Libanese toneelschrijver
De vader van geen enkel kind
Ik plunder haar kasten
Met een uitpuilende rugzak vlucht ik
Naar een ander land
Het is niet exotisch, het is Nederland.

In een kunstmatige grot overnacht ik
Tussen paardendieven en kattenmoordenaars
Voel ik mij nederig en/of heilig
Ik voeder ze
Bonen van mijn moeder
Borsten van mijzelf.

In een nis staat een beeld
Van een brandweerman die
In zijn armen een bundel dode bejaarden draagt
’s ochtends wordt het een houthakker met zijn kroost.

nederlaag op een driezitsbank ombuigen – hans van willigenburg

Het besluit toch in de chipszak te graaien.
Zijn hand een forse greep te laten nemen
in de met paprika bepoederde aardappelschijfjes.
De zweterige warmte van het hoogwaardige folie,
de damp die op het haar rond zijn polsen slaat.
Gedachten aan een drakerige commercial
met een vrolijk gezin dat buiten fietst.
De aanvechting zijn hand te verslappen,
de vingers van de schijfjes te laten glijden…
Het besluit toch niet terug te komen op het besluit.
Zijn vingers tot maximale spanwijdte uit te spreiden,
een reusachtige greep te doen in de fabrieksschijfjes
en de hele lading gulzig in zijn mond te schuiven.
Het geloof dat iets van deze redeloze drang tot vetzucht
tot een eigenschap zal leiden die goed ligt op de arbeidsmarkt.

Daadkracht? Drive? Doorzettingsvermogen?

thee tot besluit – hans van willigenburg

Hoeveel is naar de zijkant van mijn bewustzijn gegleden
nu ik al een paar uur onafgebroken aan de muren
van een winkelcentrum denk?

Het winkelcentrum dat ik ooit zo koortsachtig
gebouwd heb zien worden,
ik weet niet meer waar.

(Rode bakstenen,
kaarsrecht ingemetseld
door elegante laagjes specie.)

Biedt niks anders zich aan om aan te denken?
Hoe is dat mogelijk?

Of hebben de muren van dat ene winkelcentrum
een speciale kracht, een symbolisch surplus?

Verder onderzoek naar dit incident lijkt dringend nodig,
maar ik vier vooral de liefde voor die anonieme muren
(ontroerend dat er op afstand intens aan ze gedacht wordt!)

en zet kalm een kopje thee.