Resultaten voor het trefwoord as

as – saskia van leendert

De slapen van mijn schedel schreeuwen moord
en brand. Haar silhouet draait in en om

een lijf dat vraagt naar meer. Gezond verstand
vervloekt haar geur, de kleur van blauwe ogen

die zoeken in de diepte maar er is
alleen de leegte die mij grijnzend groet.

Dan breekt de ochtend slaap en lopen wij
weer langzaam op de klippen van het keurslijf

waar nieuwe dag zijn maskers maakt en waar
wij lopen in de pas vergeten hoe

het was die dag in mei waar handen handen
beroerden, zachte huid ontbrandde in

mijn keel de adem stokte en jouw lach
naar binnen drong op zoek naar plaatsen waar

je blijven kon.

bloed en stenen – hanny van alphen

ergens zal alsem zich een weg banen
in ondergrondse stromen, vertakte aders
van holle bomen onder de Linden
of misschien wel naar het Leidseplein

zal het vloeien langs muren van de metro
terloops ontspringen uit een rugtas,
voert het langs een draad onder rokken
van ingelijfde of onderdrukte vrouwen

ligt de oorsprong soms aan ieders voeten
ooit gezet tegen beter weten
op het pad van bloedende stenen
kruislings geslagen in pulver en as

rest enkel as – silvia

behoedzaam betreedt ze de stilte
die zich uitstrekt over het hele huis
onheilspellend dreigen zwarte wolken

voorbode van een onontkoombare storm

de vonk die ze bij zich draagt volstaat
om heel haar wereld te doen ontbranden
ze speelde met vuur, flirtte met gevaar
straks rest enkel as om zich te warmen

parabel van de ziener, een opdracht – jan-paul rosenberg

‘De zwarte markt smeekt om wonderdokters,’
gonst het grauw dat blijft hangen halverwege
Zijn entree

aan de hand van Zijn geleidebeer (de beste
uit de branche, ging het gerucht)
al die vormen van schemer

rondom Hem, als uit een door as
bestoven stadsstaat vooralsnog

ziet niemand het verband, valt tergend
de stroom uit, ontbreken reservedelen
voor dit verlichte maar o zo versleten

orakel – ten langen leste
blaast Het de lucht schoon
zet de maan in beweging
schenkt ons de zegen
gehoorzaam

trekken wij moordend en plunderend de avond in.

de intuïtief voelende mens – joost de jonge

De aarde is
gestold vuur
trillend in zijn binnenste
is het nog vloeibaar
en doorlopend in ontbranding,

dier en mens
leven als de aarde zelf.

Zijn de levende wezens
niet alle zuchten
van de bruisende vuurbol
die de aarde is?

Zo bezien zijn zij
hiermee vervlochten
is ieder leven een ademtocht
van het rondwentelende gas
dat zich met de elementen verbindt.

Het innerlijk vuur
is als geen ander
dit brandt onzichtbaar,
verborgen in de etherische
“mens-wolk”.

Hier is de mens’ zijn
verzwolgen in een buitentijdelijke vorm,
wervelende cirkels en ovalen
grijpen als zeepbellen in elkaar
en blijven op onverklaarbare wijze bijeen.

Aan een specifieke trilling
van het goddelijke
ontleend een individu
zijn persoonlijkheid
hierin ligt bepaald
de ruimte van zijn geest
die ademt en beweegt
in kleur.

In het pure zijn
dat doorschijnend
als een vernis
over de materiële wereld ligt
danst de geest,
fantasmagorisch.