We schreven de sterren onder een blote hemel
bewogen tijden
tussen rozen een kleur van schijn
om van de ene verbazing
in de andere herhaling te vallen
één diepe zucht… terug naar de reclame
retro is hip om naar te kijken
als een plaat die blijft hangen
oh happy days van de single
en commoties rondjes draaien
geloof dat ik niet goed word…
ik heb een eendagsvlieg gevangen
je wilde toch applaus?
aanwijzingen voor de regie:
ondertussen in de vroege ochtend
loopt een man nonchalant fluitend
over straat waar een vrouw een hond uitlaat. De hond gaat zitten op een bloem, de bloem verroert zich niet.
tekst:
ik zag zelfs lelietjes van dalen
hun kop omhoog steken uit de meest onwaarschijnlijke plaatsen
een teken dat er altijd nog
omhoog gelikt kan worden
in tijden van crisis
toch goed om te weten
niet waar?
(het doek valt er klinkt
een daverend applaus)
een mannendanser op lange kuiten,
lange armen, mijn schouders vol kracht,
gespierde tors, trossen spieren… zo’n sixpack
dat kan golven… luid muziek… zware drums…
Ik zal niet denken
over gekte in mijn stappen, ik zal tikkietik
mijn tenen hakken tappen, benen stretchen,
zinnenprikkelend zwaaien ik ben elastiek
pijn goedmaken, luchtspagaat, een saltootje
vooruit applaus, ik zal mijn partner bedekken
met warme handen, haar gooien en vangen
stiekem hete kusjes drukken in haar hals
mijn voeten zullen dat podium beroeren
als was zij aarde en ik haar afgezant
Broos,
Zo zou je ’t kunnen noemen
Een zakje botjes, als knapperige takjes
Overtrokken met een dun vliesje
Ziekelijk gespikkeld met door de zon
Gepenseelde vlekken,
Allemaal heel onschuldig bedoeld natuurlijk,
Bij wijze van grapje, een vermakelijkheidje
Maar daarom niet minder lelijk
Of lachwekkend.
Wankel staat hij op
Wauwelt koud geworden herinneringen
Wil stiekem trage liedjes zingen
Pingelen met snaartjes, kromgegroeide melodietjes
Zorgvuldig vergeet-mij-nietjes snoeren
Haar delicate vormen met veel potlood, verf
en afgekloven gommetjes kladderen, kribbelen,
Of met veel poeha
Over planken stommelen, kraaien
En graag heel veel applaus.
Boos,
zo zou je haar dan weer kunnen noemen,
Zij die bralt en brult en grote slokken woorden braakt
Hij kauwt de zijne, laat ze dan toch los,
“Bevrijd ze!” – zelfbeheersing afgehaakt –
Als donker bessensap uit warme wonden.
De zielenpoortjes mooi hermetisch dichtgelijmd
Niets geen walvistraangeplens
Dat hoort niet in het openbaar –
“Verdomme, zwakkeling!” –
Dat weet nu toch elk mens.
Als ik hem daar zo zie zitten,
Een arm, knapperig bottenzakje
Lamlendige beentjes opgetrokken
Gebrekkig schrijfsels priegelend op papier,
Welt medelijden onbedaarlijk in me op,
Hij wil aan een meisjeshart gehuil ontlokken.
Maar ik wil m’n aardbeien met suiker.
Waar jij niet bent wil ik
verblijven in je nabijheid
is slechts schaduw mijn deel
toch kost verblijven mij steeds
meer moeite loont niet alles
wat ik mij voornemens ben
te doen
Neem mijn stappen terug van
ingeslagen paden leiden niet
naar het gewenste doel
keer om, ga terug langs start
ontvang geen applaus
wees zonder ook genoeg
Maak deel uit van wat groter
is dat wat blijer maakt
tot voldoening leidt
Recente reacties