In het hoofd van de prins:
stemmen drachtig, niet helder.
Zoals, de wreedste dagen zijn nog
niet gewonnen uit de bossen
van vurenhout, uit het hoog
oplaaiend donker.
Ze liggen los en ongeboren
in vruchtdragend vlees dat rilt en lilt,
dat maar geen nacht wil worden,
ook geen moeder wil zijn,
enkel stormachtige liefde,
geen leunend gemak in een stoel,
geen zacht spattend water
of thuiskomen tot vervelens toe.
In het hart van de prins:
niets dan honger en dorst.
Ik kweek mijn kool en prei in volle grond
en overtuiging dat Hij die ons verlost
van luis en bruine rat Almachtig is;
wat bracht het op na al die jaren behalve
eelt een krop die woekert in mijn keel.
De jonge gasten van vandaag die kweken
alles onder glas dat rinkelt bij het vallen
van de avond lijk centen die ze tellen;
er resten enkel scherven als al dat
glas van elke kas is vrijgekocht.
Een mens heeft geen gedacht van wat dat kost
aan zeer en dat ge weet dat al dat zweet
zich vastzet op uw ziel gelijk een vel
plastic op goeie grond waaronder niks nog
groeit of bloeit of ‘t moeten schimmels zijn.
Ik eindig elke dag met een gebed
en hoop dat alles ooit nog bouwgrond wordt.
Recente reacties