opeens begon het te dagen
vreemd, dat ik het licht niet zag
terwijl het toch aanwezig was
onder handbereik lag het daar
-ik kon het niet geloven-
dat briefje op het dressoir
geen reden die je achterliet
geen kleine woorden, geen liefste
zelfs een aanhef had het niet
wit licht bespeelde ’t papier
en toonde tussen zwarte lijnen
een requiem voor het klavier
Je komt binnen
en geeft me
vluchtig een kus
kruipt boven
achter je computer
en typt woorden
naar mensen
die er niet toe doen voor jou
(hoop ik dan maar)
beneden is het stil
ik steek een sigaar op
aanwezigheid
is slechts nog
een geringe vorm
van compromissen stellen
Tussen ooit en later is iets aanwezig
Waarnaar ik dwaal in de wandelgangen
Van mijn hoofd, vervuld van een verlangen
Dat, ach, nooit dooft en niet gedwee zich
Laat vatten in mijn bevatting.
Tussen ooit en later is niets afwezig
Van de vage catacomben en pilaren,
Gestaag gevormd in lange lange jaren.
Hun wisselvormen houden me bezig,
Zolang het niet dat later is.
Tussen ooit en later is die eeuwige tijd
Die mij maakt tot blad in wind en weer:
Over pieken, door de dalen van weleer,
En alles gaat altijd door zonder respijt,
En elk later lijkt gelijk.
Tussen ooit en later is dat tijdige leven
Van wat ooit kan en nooit zal komen,
En tussen al die zonnen en al die dromen
Is rust en stilte niet licht gegeven:
Mijn bestaan ontmogelijkt het.
Recente reacties