Gisteren schreef ik het nog bij mijn
zelfgezette koffie. Lepeltje erin
en roeren maar. Ik loste alles op
tot het werd uitgewist in het digitale
water van het virtuele net. Ik had niet
eens geknikt ofzo. Verkeerd gemikt met
knoppen. Ik zag mijzelf niet. Een kind
zou het veel beter kunnen. Ik moet ook
weer gaan schrijven met de hand. Kroos
zien als het letters zijn geworden. Wak
hakken in de woorden die ik kies als
“lissen” “handen” en gaan bloeien met
verstand.