Ik ben al veel vergeten, slijten gaat
vanzelf wat beter met de jaren, ’t is
een onontkoombaar feit, ook dit gemis
vindt zachtjesaan een milder wegen, staat

vergankelijk begrijpen rustig toe.
Als dan een glimlach, eerder nooit vertrouwd
door mij, zich in mijn ogen openvouwt,
verschijnt jouw wankel plan, maar zonder clou.

Dat weet ik wel, en ook hoezeer de spijt
misschien voor altijd aan je vreet; toch wenkt
het perspectief ook deze keer mij niet.

Het is uit liefde dat jij mij gebiedt,
waar dagen om de zoveel tijd weer brengt
de vroeg onthouden stilte mij bereid.