Ik schrijf de sokken van mijn voeten.
Daar begint het mee. Verder schrijf ik
mijn neus tussen mijn ogen weg, mijn haren
van mijn arm, mijn enkels onder mijn benen
vandaan, mijn longen naar een stuk bosgrond,
mijn buik trap ik onderuit. En ja, mijn ellebogen
tot lichtjaren achter mijn rug! Als ik dan vragen
beantwoord uit het publiek, een slokje water heb
genomen en iemand opstaat met de vraag naar ‘het doel’,
kijk ik vermoeid in mijn halflege glas en voel
ik uit de zaal zo’n lachwekkend gebrek aan geweld
een affront tegen mij vormen. Kots niets uit – grinnik…