solitaire satisfactie – hans van willigenburg

Ik heb mijn depressie verpakt tot een hoofd
waaromheen fleurig prikkeldraad het beeld van
een naar ontbijtkoek happende peuter bewaakt.

De mensen willen alles weten over het kleurendessin
en ik zeg niks; ik wacht tot ze hun neus in de materie
steken en met bebloede smoelen aftaaien.

Ik zoom ik weet niet hoe lang al in op het omhoog wijzende
kinnetje dat nog stoer als een boeg het bestaan opzij
beukt; ik brul tegen de telefoon dat-ie de kanker kan krijgen.

Kotsend over memo’s, nota’s, rekeningen, evaluatieformulieren,
hang ik in mijn eigen vermomming en vervang de peuter
door een dolfijn met evenveel troostende kenmerken.

‘Hoe tevreden bent u met het rendement van uw werk?’
Een beetje tevreden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK